www.pattarnow.fora.pl

mozambikpl

tezy 41-61

mozambikpl

57.Teologia wyzwolenia
Teologia wyzwolenia jest ważną i kontrowersyjną szkołą w teologii katolickiej po Soborze Watykańskim II. Szczególnie rozpowszechniona jest w Ameryce Łacińskiej, choć jej wpływ znacznie zmalał odkąd została potępiona przez papieża Jana Pawła II podczas jego pielgrzymki do Meksyku w styczniu 1979 roku.
Teologia wyzwolenia opiera się na związku między teologią chrześcijańską (głównie katolicką) i aktywizmem politycznym, szczególnie w kwestiach sprawiedliwości społecznej i praw człowieka. Ze względu na kontrowersyjną naturę tych zagadnień, ich miejsce w nauce Kościoła, oraz to, w jakim stopniu hierarchowie kościelni powinni się w nie angażować, zawsze była przedmiotem dyskusji.
Teologia wyzwolenia koncentruje się na osobie Jezusa postrzeganego jako wyzwoliciela. Nacisk kładzie się na te fragmenty Biblii, gdzie misja Jezusa jest opisania właśnie w rozumieniu wyzwolenia, i gdzie on sam przedstawiony jest jako ten, który przywraca sprawiedliwość.
Część z wyznawców tej teologii dodawała do niej elementy marksizmu, wspierała sandinistów. Główna kontrowersją jest doktryna o odwiecznej walce klas. Watykańska Kongregacja Doktryny Wiary nakazała tym teologom, uznanym za heretyków, zaprzestania takich publikacji.
Papież Jan Paweł II w znacznym stopniu położył kres oficjalnemu poparciu dla teologii wyzwolenia wśród hierarchii Kościoła katolickiego oświadczeniem wygłoszonym w styczniu 1979 roku, podczas wizyty w Meksyku: ta koncepcja Chrystusa jako polityka, rewolucjonisty, jako wywrotowca z Nazaretu, nie zgadza się z nauczaniem Kościoła. Jednakże teologia ta w dalszym ciągu cieszy się pewnym poparciem, zwłaszcza wśród laikatu i poszczególnych księży.

szatanica2

Teza 61 BENEDYKT XVI

Adhortacje
Sacramentum Caritatis, Posynodalna adhortacja apostolska Ojca Świętego o Eucharystii, źródle i szczycie życia i misji Kościoła, 22.02.2007

Encykliki
Spe Salvi, Encyklika Ojca Świętego Benedykta XVI o nadziei chrześcijańskiej, 30.11.2007
Deus Caritas est, Encyklika Deus Caritas est o miłości chrześcijańskiej (25.12.2005)

Wykaz wszystkich listów
List Ojca Świętego do dzieci, List przekazany dzieciom należącym do Papieskiego Dzieła Dziecięctwa Misyjnego - podróż do Austrii 7-9.09.2007
List do biskupów o motu proprio, List do biskupów o motu proprio Summorum Pontificum wyd. 7.07.2007
List z okazji 100-lecia skautingu, List do kard. Jeana-Pierre'a Ricarda z okazji 100-lecia skautingu, 22.06.2007
Św. Elżbieta - prawdziwa córka Kościoła i wzór cnót chrześcijańskich, List z okazji 800. Rocznicy urodzin św. Elżbiety, 27.05.2007
List do Kościoła katolickiego w Chińskiej Republice Ludowej, List Ojca Świętego do Biskupów, do Kapłanów, do Osób Konsekrowanych oraz do Wiernych Świeckich Kościoła katolickiego w Chińskiej Republice Ludowej, wydany 27.05.2007
List do kanclerza Republiki Federalnej Niemiec Angeli Merkel, List do kanclerza Republiki Federalnej Niemiec, wysłany 16.12.2006 przed szczytem G8 w czerwcu 2007 r.
List do Prymasa kard. Józefa Glempa, List w sprawie tytułu Prymasa Polski, 1.11.2006
Kształtujcie chrześcijańską świadomość wiernych, List do biskupów hiszpańskich - podróż na Światowe Spotkanie Rodzin w Walencji (07-2006)
Poznawać miłość Serca Jezusa i świadczyć o niej wobec ludzi, List do przełożonego generalnego Towarzystwa Jezusowego z okazji 50 rocznicy ogłoszenia Encykliki Haurietis Aquas, 15.05.2006
Pomóżmy narodom Europy umacniać ich chrześcijańskie korzenie, List z okazji prezentacji faksimile rękopisu "Żywota Bazylego II"
List z okazji VI Zjazdu Gnieźnieńskiego, List Papieża z okazji VI Zjazdu Gnieźnieńskiego, 08.08.2005
List apostolski ws. beatyfikacji, List ws. beatyfikacji trzech polskich Sług Bożych: Władysława Findysza, Bronisława Markiewicza i Ignacego Kłopotowskiego
Bądźcie świadkami Chrystusa, List do młodzieży zgromadzonej nad Jeziorem Lednickim, 2.06.2005
Głoszenie Ewangelii człowiekowi stałą misją Kościoła, List Benedykta XVI do kard. Jeana-Louisa Taurana, 24.05.2005
Wiara nie może być zepchnięta do sfery czysto prywatnej, List do biskupów hiszpańskich. 19.05.2005

Podróże apostolskie
2007
Austria: 7-9.09
Brazylia: 9-14.05
2006
Turcja: 28.11-1.12
Bawaria (Niemcy): 9-14.09
Walencja (Hiszpania): 8-9.07: Światowe Spotkanie Rodzin
Polska: 25-28.05: "Trwajcie mocni w wierze"
2005
Niemcy: Kolonia (Światowy Dzień Młodzieży) 18-21.08.2005

szatanica2

TEZA 42- E K U M E N I Z M
Ekumeniczny ruch, ekumenizm - nurt chrześcijański propagujący porozumienie i wsółpracę pomiedzy kosciołami, dążący w dalszej perspektywie do zjednoczeniea chrześcijan.
Nawiązywanie dialogu pomiedzy różnymi pdłamami chrzescijan, jak tez proba dialogu z niechcrześcijanami i niewierzęcymi jest warunkiem wzajemnego zblizenia.

Dialog na doprowadzic do stopniowego niewelowania nawarstwionych prze wieki i nieporozumienia roznic i podziałów. Tendencje ekumeniczne pojawiły sie w połowie XIXw., a przyczyną ich była narastajaca działalność misyjna chrześcijan , jak tez konieczność dostosowania się do roznych kultur ewangelizowanych narodów. Inna przyczyna bylo narastanie tendencji laicyzacyjnych i materialistycznych w spoleczenstwie dotychac tradycyjnie chrzescijańskich.

Pionierzy ruchu ekumenicznego(protestanci) postulowali działanie odnowy chrześcijanstwa, jedności i nowoczesnie pojmowanej misyjnosci, Po I wojnie światowej ruch ekumeniczny zaczął przyjmowac formy zorganizowane, 1948 powstała Swiatowa Rada Kościołów, która porcz problemów ekumenicznych pojela szereg spraw spolecznych i politycznnych.

Od czasów pontyfikaty Jana XXIII Kościoł katolicki zmienił swój negatywny stosunek do ŚRK, 1960 powstanie Sekretariatu do Spraw Jedności Cheścijan przy WAtykanie współpracującego z ŚRK(goście na Soborze Watykańskim II). Obrady Soboru Watykańskiego II podjęły temat ekumenizmu i uczynuły go jednym z ważniejszych przemyśleń soboru.

Pontyfikat papieża Pawła VI, jak też szczegolnie pontyfikat Jana Pawła II obfituje w wydrzenia o charakterze ekumenicznym(rozmowy z Kościołem Wschodnim, wspolne masz odprawiane przez duchownych wszystkich odłamów chrześcijańskich, dialog z muzłumanami i żydami, rozmowy z Kościołem Anglikańskim i kościołami protestanckimi).

Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedności Chrześcijan po raz pierwszy został zroganizowany w :yonie w 1936 roku. Nastepnie inicjatywa ta objęła cała Francję oraz kraje śasiednie. Właczyli sie w nieą prawosławni, anglikanie orazy wyznania protestanckie.
Nabożeństwa ekumeniczne to wspolne modlitwy Kosciolow chrześcijanskich w intencji jedności. Ich forma zinstytucjonalizowaną jest Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan. Natomias formami niezinstytucjonalizowanymi są wszelkiego rodzaju grupy charyzmatyczne, modlitewne oraz reolejkcje ekumeniczne.

Celem nabozenstw ekumenicznych jesy modlitwa o jedność lub wyrażanie chęci pozostawania razem wbrew istniejącym podziałom.
Szczególnym czasem organizowania nabożeństw emumenicznych jest TYdzień Powszechnej Modlitywy o Jedność Chrześcijan(18-24.01), Wielki Czwartek, Wielki Piątek okres Adwentu Bozego Narodzenia i Wielkiego Postu, Swita Wielkanocne, czas miedzy Wniobowsąpieniem i Zesłaniem Ducha Swietego, spotkania, obrady, zjazdy oraz szczególne wydarzenia ekumeniczne.

szatanica2

TEZA 45 JAN PAWEŁ I(notatki od ks. Banacha)
Sługa Boży Jan Paweł I, właśc. Albino Luciani (ur. 17 października 1912 w Forno di Canale (obecnie Canale d'Agordo), zm. 28 września 1978 w Watykanie), 263. papież w okresie 26 sierpnia – 28 września 1978.
Urodził się w Canale d'Agordo, prowincja Belluno, w wielodzietnej biednej rodzinie robotniczej. Ojciec, Giovanni Luciani, był zatwardziałym socjalistą i antyklerykałem w przeciwieństwie do matki, głęboko wierzącej katoliczki, Bemoli Luciani. Matka razem z księdzem Filippo Carlim mieli największy wpływ na chłopca. Albino był pierwszym synem, wychowywali też dwie córki z pierwszego małżeństwa ojca, Giovanniego.

W wieku 11 lat Albino wpadł w zdumienie, gdy jego ojciec zgodził się na przystąpienie do seminarium, był pewny że się na to nie zgodzi. Młody Albino nie był zachwycony pobytem w seminarium. Panowały tam bardzo surowe zasady.

7 lipca 1935 roku Albino Luciani otrzymał święcenia kapłańskie w kościele św. Piotra w niedalekim Belluno, po czym został wikarym w rodzinnym Forno di Canale. W roku 1937 powołano go na stanowisko wicerektora seminarium w Belluno. Pracując tam, rozpoczął studia na Uniwersytecie Gregoriańskim i 23 listopada 1946 roku otrzymał doktorat z teologii dyplomatycznej. Rok później Girolamo Bortignon, biskup Belluno, powołał go na wikariusza swojej diecezji. W wielu wypowiedziach wspominał, że gdyby nie został księdzem to prawdopodobnie zostałby dziennikarzem.

W grudniu 1958 roku papież Jan XXIII w Bazylice Świętego Piotra w Rzymie konsekrował Albino Lucianiego i powierzył mu stanowisko biskupa w Vittorio Veneto. Był człowiekiem bardzo skromnym. Nie idąc za przykładem poprzedników, którzy mieli skłonności do luksusu, zamieszkał w spartańskich warunkach zamku San Marino. Nosił zwykłą sutannę. Często bez zapowiedzi odwiedzał kalekich i chorych. Jego środkiem lokomocji nadal pozostał rower, którym zawsze lubił jeździć lub stary samochód. W pracy z duchownymi wprowadził zasadę demokracji, bardzo rzadko spotykaną w Kościele. Jako członek Komisji Doktrynalnej Episkopatu Włoch uczestniczył w Soborze Watykańskim II. W dniu 15 grudnia 1969 Paweł VI mianował go patriarchą Wenecji. W 1972 r. został wiceprzewodniczącym Konferencji Episkopatu Włoch.
Rok później, 5 marca 1973, został wyniesiony do godności kardynalskiej. Zainicjował wiele akcji charytatywnych. Znany był ze swoich zdolności pisarskich. Szczególnie popularny był cykl artykułów jego autorstwa w "Messagero di Sant Antonio", pisany w formie listów do sławnych postaci z historii i literatury, np. do Pinokia, w których poruszał aktualne problemy współczesności. W Fátimie dowiedział się, że zostanie papieżem, jednak na krótki czas. 6 sierpnia 1978 roku zmarł Paweł VI. Konklawe zaczęło się 25 sierpnia.

26 sierpnia 1978 r. obradujący kardynałowie wybrali go na papieża. Przyjął wtedy jako pierwszy w historii papieży podwójne imię Jana Pawła I na cześć swoich dwóch poprzedników – Jana XXIII i Pawła VI. Swój pontyfikat rozpoczął uroczyście 3 września. Papież Jan Paweł I za cel postawił sobie zmianę niektórych form sprawowania urzędu papieskiego. Po objęciu urzędu nie życzył sobie by noszono go w lektyce ale Jana Pawła I do sedia gestatorii namówił Mistrz Papieskich Ceremonii (uzasadniał, że wtedy go będzie widać i tym go przekonał), nie chciał też nosić tiary, która była symbolem bogactwa i przepychu (Nawet na mszy inauguracyjnej, tak jak jego dwaj poprzednicy Jan XXIII i Paweł VI). Nie czytał też podczas przemówień i konferencji tekstów przygotowanych mu przez kurię.

5 września udzielił audiencji metropolicie Leningradu i Nowogrodu Nikodemowi. Było to pierwsze od 500 lat oficjalne spotkanie wysokiego przedstawiciela rosyjskiej Cerkwi prawosławnej ze zwierzchnikiem Kościoła katolickiego. Wizyta skończyła się tragicznie dla Nikodema, który w sposób nagły zasłabł i zmarł na rękach papieża
Jan Paweł zmarł 28 września 1978 r. w Watykanie, 33 dni od czasu objęcia papieskiego urzędu. Oficjalną przyczyną śmierci, podaną przez Watykan, był atak serca papieża. W łóżku znaleziono go martwego z notatkami w ręku. Jan Paweł I został pochowany w bazylice św. Piotra. Po jego śmierci pojawiły się różne teorie spiskowe, sugerujące otrucie przez zarządzającą finansami Watykanu hierarchię Banku Watykańskiego, która, zgodnie z niektórymi podejrzeniami, miała związki z włoską mafią obawiającą się dochodzenia zainicjowanego przez papieża w celu zbadania przeszłej działalności tejże instytucji. Przyczyna śmierci Jana Pawła I pozostała w sferze domysłów z powodu braku przeprowadzenia sekcji zwłok (hierarchia Watykanu utrzymuje, że przeprowadzanie sekcji zwłok jest niezgodne z prawem kanonicznym Kościoła katolickiego) i przeprowadzonej mumifikacji ciała papieża następnego dnia od jego śmierci
W listopadzie 2003 papież Jan Paweł II rozpoczął proces beatyfikacyjny Jana Pawła I. Faza diecezjalna procesu beatyfikacyjnego zakończyła się 10 listopada 2006 roku w Belluno. Cała dokumentacja została przekazana do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, która 3 stycznia dokonała jej oficjalnego otwarcia. Do uznania heroiczności cnót Sługi Bożego wymagany jest jeden cud, mający odbyć się za wstawiennictwem zmarłego papieża. Rzymska agencja Zenit donosi, że ów cud jest już znany i badany

szatanica2

JAN PAWEŁ II (notatki od ks. Banacha)
Dzieciństwo i młodość
Karol Wojtyła urodził się w Wadowicach jako drugi syn Karola Wojtyły i Emilii z Kaczorowskich. Ród Wojtyłów wywodzi się z Czańca koło Kęt i Lipnika (obecnie dzielnica Bielska-Białej). Ród Kaczorowskich pochodzi z Michalowa k. Szczebrzeszyna. Karol Wojtyła został ochrzczony w kościele parafialnym dnia 20 czerwca 1920 roku przez księdza Franciszka Żaka, kapelana wojskowego. Rodzicami chrzestnymi Karola Wojtyły byli Józef Kuczmierczyk, szwagier Emilii Wojtyły, i jej siostra, Maria Wiadrowska. Bardzo ważnym elementem życia Karola były wycieczki krajoznawcze, a także spacery po okolicy Wadowic. W większości wycieczek towarzyszył mu ojciec.
Jego matka zmarła 13 kwietnia 1929 roku, w wieku 45 lat. Trzy lata później, w 1932 r., zmarł na szkarlatynę w wieku 26 lat brat Edmund. Chorobą zaraził się od swojej pacjentki w szpitalu w Bielsku. Od września 1930 roku, po zdaniu egzaminów wstępnych, Karol Wojtyła rozpoczął naukę w 8-letnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Wadowity w Wadowicach. Nie miał żadnych problemów z nauką. Już w tym wieku, według jego katechetów, wyróżniała go także ogromna wiara. W pierwszej klasie ks. Kazimierz Figlewicz zachęcił go do przystąpienia do kółka ministranckiego, którego stał się prezesem. Katecheta ten miał znaczny wpływ na rozwój duchowy młodego Karola Wojtyły.
Podczas nauki w gimnazjum Karol zainteresował się teatrem – występował w przedstawieniach Kółka Teatralnego stworzonego przez polonistów z wadowickich gimnazjów: żeńskiego im. Michaliny Mościckiej i męskiego im. Marcina Wadowity
14 maja 1938 Karol Wojtyła zakończył naukę w gimnazjum otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą, która umożliwiała podjęcie studiów na większości uczelni bez egzaminów wstępnych. Karol Wojtyła wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Studia rozpoczął w październiku 1938 roku. W pierwszym roku studiów Karol przeprowadził się wraz z ojcem do rodzinnego domu matki przy ul. Tynieckiej 10 w Krakowie. Czas od października 1938 do lutego 1941 roku to okres wytężonej nauki Karola na studiach, spotkań grupy literackiej, a także tworzenia własnej poezji. W lutym 1940 poznał osobę ważną dla swego rozwoju duchowego. Był to Jan Tyranowski, krakowski krawiec, poza swą pracą zawodową zafascynowany duchowością chrześcijańską, w tym mistyką. Tyranowski prowadził dla młodzieży męskiej koło wiedzy religijnej. Uczestniczący w nim Wojtyła poznał wówczas i po raz pierwszy czytał pisma św. Jana od Krzyża. Dnia 18 lutego 1941 roku po długiej chorobie zmarł ojciec Karola. W 1942 i 1943, jako reprezentant krakowskiej społeczności akademickiej, udawał się do Częstochowy, by odnowić śluby jasnogórskie. Wojna odebrała Karolowi Wojtyle możliwość kontynuowania studiów, zaczął więc pracować jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay. Początkowo od jesieni 1940 przez rok w kamieniołomie w Zakrzówku, a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W tym okresie Karol związał się też z polityczno-wojskową katolicką organizacją podziemną Unia, która starała się między innymi ochraniać zagrożonych Żydów. Jesienią roku 1941 Karol wraz z przyjaciółmi założył Teatr Rapsodyczny, który swoje pierwsze przedstawienie wystawił 1 listopada 1941. Rozstanie Wojtyły z teatrem nastąpiło nagle w roku 1942, gdy postanowił on studiować teologię i wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie gdzie 1 listopada 1946[3] otrzymał święcenia kapłańskie. W tym samym czasie rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie od kwietnia 1945 do sierpnia 1946 roku Karol Wojtyła pracował na uczelni jako asystent i prowadził seminaria z historii dogmatu. Był to też okres rozwoju literackiego. Pierwszy zbiór wierszy Renesansowy psałterz, powstały 1939 roku (wydany dopiero w 1999), ma jeszcze charakter poetyckich pierwocin, jest tez wyrazem hołdu dla wielkiej tradycji, w tym dla Jana Kochanowskiego. Wczesną dojrzałość młodego poety ujawniają utwory powstałe podczas wojny, w tym poemat Pieśń o Bogu ukrytym, o charakterze wizyjnym i mistycznym, nawiązujący twórczo do św. Jana od Krzyża. Jako poeta Wojtyła łączył precyzję stylu oraz intelektualizm z wizyjnym charakterem ekspresji lirycznej. Tworzył poezję metafizyczną.
13 października 1946 roku alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie Karol Wojtyła został subdiakonem, a tydzień później diakonem. Już 1 listopada 1946 roku kardynał Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola Wojtyłę na księdza. 2 listopada jako neoprezbiter odprawił Mszę św. prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu. 15 listopada Karol Wojtyła wraz z klerykiem Stanisławem Starowieyskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na uczelni Instituto Internazionale Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet w Rzymie). Przez okres studiów zamieszkiwał w Kolegium Belgijskim, gdzie poznał wielu duchownych z krajów frankofońskich oraz z USA. W 1948 roku ukończył studia z dyplomem summa cum laude.
Pod kierunkiem wybitnego teologa, dominikanina Reginalda Garrigou-Lagrange'a napisał po łacinie rozprawę doktorską Zagadnienie wiary u świętego Jana od Krzyża (tytuł oryginału: Questio de fide apud sanctum Ioannem de Cruce). Dla potrzeb doktoratu nauczył się języka hiszpańskiego, by czytać teksty renesansowego mistyka w oryginale. Z powodu braku funduszy na wydanie rozprawy drukiem nie uzyskał stopnia doktorskiego. Tytuł ten został mu przyznany dopiero w Polsce.

W lipcu 1948 roku, na okres 7 miesięcy Karol Wojtyła został skierowany do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. Od tego momentu rozpoczął się dla młodego księdza okres wycieczek i podróży z młodzieżą po Polsce. Wolny czas zawsze starał się spędzać z chłopcami i dziewczętami na łonie natury. W marcu 1949 roku Karol Wojtyła został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Tam też założył mieszany chorał gregoriański. Nadal często wyprawiał się na wycieczki z młodzieżą. Podczas wielu wycieczek ksiądz Wojtyła starał się zmylić ówczesną milicję i dlatego zdejmował sutannę i kazał nazywać się "wujkiem".
Otwierał się intensywny i twórczy okres pracy naukowej, a także literackiej. W roku 1951 po śmierci kardynała Sapiehy, Karol Wojtyła został skierowany na urlop w celu ukończenia pracy habilitacyjnej. Dużo uwagi poświęcał także pracy publicystycznej, pisał eseje filozoficzne (np. Personalizm tomistyczny – o Tomaszu z Akwinu, O humanizmie św. Jana od Krzyża) i szkice. Często publikował w krakowskich periodykach katolickich: miesięczniku "Znak" i "Tygodniku Powszechnym". W związku z habilitacją podjął systematyczne studia nad myślą etyczną fenomenologa Maxa Schelera, którego pisma czytał w oryginale niemieckim. Pisał wiele m.in. na temat chrześcijańskiej etyki seksualizmu. Dnia 12 grudnia 1953 jego praca Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maksa [taka spolszczona wersja imienia w tytule] Schelera została przyjęta jednogłośnie przez Radę Wydziału Teologicznego UJ, jednak Wojtyła nie uzyskał habilitacji z powodu odmowy Ministerstwa Oświaty.
Karol Wojtyła powrócił do przerwanych obowiązków. Wykładał m.in. w seminariach diecezji: krakowskiej, katowickiej i częstochowskiej (mieściły się one wszystkie w Krakowie) oraz na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jego wykłady obejmowały głównie teologię moralną i etykę małżeńską, ale ogarniały też szeroko pojętą historię filozofii. Były precyzyjne i trudne, Wojtyła ujmował jednak studentów jako profesor wprawdzie wymagający, lecz życzliwy, otwarty na rozmowę i sprawiedliwy.

Biskup, kardynał, myśliciel
W roku 1958 Karol Wojtyła został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. Konsekracji biskupiej ks. Karola Wojtyły dokonał 28 września 1958 w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. Współkonsekratorami byli biskupi Franciszek Jop i Bolesław Kominek. W 1962 roku został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola Wojtyły przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył. Już w tym okresie Karol Wojtyła bardzo dużo czasu poświęcał na podróże zagraniczne w celach ewangelizacyjnych i religijnych.
Jako biskup przyjął, zgodnie z obyczajem, hasło przewodnie swej posługi. Brzmiało: "Totus Tuus" (łac. 'Cały Twój'). Kierował je do Matki Chrystusa. Inspiracją stał się barokowy pisarz ascetyczny francuski św. Ludwik Maria Grignion de Montfort i jego książka Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, z której Wojtyła przejął koncepcję "niewolnictwa duchowego", rozumianą jako dobrowolne i ufne oddanie się w opiekę Matce Boskiej.
30 grudnia 1963, półtora roku po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 został nominowany kardynałem. 29 czerwca 1967 roku otrzymał w Kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie.
Jako pasterz diecezji starał się ogarniać swą posługą wszystkich potrzebujących, wiele jeździł poza Kraków. Wizytował parafie, odwiedzał klasztory (w tym bliskie sobie zgromadzenie albertynów, założone przez św. Adama Chmielowskiego, Brata Alberta). W roku 1965 otworzył proces beatyfikacyjny siostry Faustyny Kowalskiej, której Dzienniczek poznał wcześnie, a jej orędzie Miłosierdzia Bożego traktował jako bliskie sobie. Z chęcią jeździł na Podhale i w Tatry (w wolnych chwilach po prostu wędrując po górach). Utrzymywał dobry i ścisły kontakt z inteligencją krakowską, zwłaszcza ze środowiskiem naukowym i artystycznym.
Był to nadal okres owocnej pracy twórczej, pisarskiej. Ogłosił drukiem (pod pseudonimem) dramaty; Przed sklepem jubilera i jak misterium ujęte Promieniowanie ojcostwa, także poematy. Wydał w 1969 swą najważniejszą książkę filozoficzną, obszerną monografię z zakresu antropologii Osoba i czyn, która zyskała żywy oddźwięk za granicą, a w 1972 – książkę o II Soborze Watykańskim. Z trudem (ze względu na liczne obowiązki duszpasterskie i ograniczony czas) lecz systematycznie prowadził dalej wykłady na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, kształtując tam swą szkołę badawczą z zakresu etyki.
Zyskał dojrzałość jako myśliciel, sięgając do rozległej tradycji filozoficznej (grecka etyka klasyczna, św. Tomasz z Akwinu, fenomenologia), lecz też do Biblii i do mistyki (zawsze mu bliski święty Jan od Krzyża) i budując harmonijnie koncepcję z pogranicza filozofii oraz teologii: człowieka jako integralnej osoby. Człowiek jest zadomowiony pośród świata jako byt cielesno-duchowy, otwarty na transcendencję, a godność i wolność dał mu Bóg. Wojtyła stał się tak wybitnym przedstawicielem personalizmu. Swoje poglądy stosował też i przedstawiał w pracy duszpasterskiej.
Stał się znanym poza Polską autorytetem. Był obok Prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego, najważniejszą postacią Episkopatu Polski. Z, nazwanym tak potem przez siebie, "prymasem Tysiąclecia", ściśle współpracował, okazując szacunek dla jego doświadczenia i mądrości. Jako kardynał odbywał podróże zagraniczne, zapraszany też przez środowiska uniwersyteckie. Wiosną 1976 papież Paweł VI zaprosił go do Watykanu, by głosił tam rekolekcje wielkopostne (wydane potem jako książka).
Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o 16:16.
Od 14 marca 2004 roku pontyfikat Jana Pawła II jest uznawany za najdłuższy, po pontyfikacie Świętego Piotra oraz bł. Piusa IX. Był papieżem przez 26 i pół roku (9666 dni). Długość jego pontyfikatu podkreśla także kontrast z papiestwem jego poprzednika – Jana Pawła I – który papieżem był jedynie 33 dni. Jan Paweł II beatyfikował i kanonizował o wiele więcej osób niż jakikolwiek poprzedni papież. Według danych na październik 2004 r. ogłosił on błogosławionymi w sumie 1340 osób. To, czy kanonizował więcej świętych, niż wszyscy poprzedni papieże razem wzięci, jest trudne do dowiedzenia, ponieważ wiele zapisów wczesnych kanonizacji jest niekompletnych, zaginionych lub niedokładnych. Podczas swego pontyfikatu Jan Paweł II powołał więcej kardynałów, niż którykolwiek z jego poprzedników. Na dziewięciu konsystorzach papież kreował kardynałami 231 duchownych katolickich (Zobacz więcej: Kardynałowie z nominacji Jana Pawła II).
W 1989 roku Jan Paweł II otrzymał, wyjątkowo jako jedyny laureat, nagrodę Wiktora przyznawaną przez Akademię Telewizyjną (Wiktory 1989).
Podczas jego pontyfikatu ponad 300 milionów ludzi przeszło na katolicyzm.
Osobistym sekretarzem Jana Pawła II przez cały pontyfikat był arcybiskup Stanisław Dziwisz.

Polak-papież
Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wielokrotnie sam przywoływał spełnione proroctwo Juliusza Słowackiego z wiersza "Słowiański papież". Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie wschodniej i Azji w latach 80. XX wieku.
Papież jest także honorowym obywatelem wielu polskich miast.

Zamach na Jana Pawła II
W dniu 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17:19, Jan Paweł II został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ranny papież osunął się w ramiona stojącego za nim sekretarza Dziwisza. Ochrona przewiozła Jana Pawła II do kliniki Gemelli, gdzie papieża poddano bardzo ciężkiej sześciogodzinnej operacji. Do pełni zdrowia jednak nigdy nie wrócił. Papież wierzył, że swoje ocalenie zawdzięczał wstawiennictwu Matki Bożej. Wyraził to słowami: Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę.

Wierni dostrzegli pewien związek. Zamach miał miejsce 13 maja, podobnie jak pierwsze objawienie Matki Boskiej w Fátimie w roku 1917. Jan Paweł II spędził na rehabilitacji w szpitalu 22 dni. Potem wielokrotnie cierpiał z powodu różnorodnych dolegliwości będących następstwem postrzału. Papież nigdy nie ukrywał swoich niedomagań przed wiernymi, ukazując wszystkim oblicze zwykłego człowieka poddanego cierpieniu.
W marcu 2006 komisja śledcza włoskiego parlamentu powołana dla ustalenia odpowiedzialności obywateli włoskich podejrzanych o współpracę z KGB, ustaliła bezsprzecznie, że rozkaz zabicia papieża wydał osobiście I sekretarz KC KPZR Leonid Breżniew, a zatwierdziło Biuro Polityczne m. in. Michaił Gorbaczow. Ali Agca działał na zlecenie bułgarskiej służby bezpieczeństwa, której działania miało inspirować radzieckie KGB. Badania archiwów ujawniły, że istniała szansa na udaremnienie zamachu. Niestety sygnały ostrzegawcze przekazane przez amerykańską CIA zostały zlekceważone.[potrzebne źródło] Po zamachu otoczenie papieża wprowadziło specjalne środki bezpieczeństwa (m. in. papamobile został odpowiednio opancerzony).
2 lutego 1983 funkcjonariusze SB, pracownicy grupy "D" podjęli próbę skompromitowania Jana Pawła II przed jego II Podróżą Apostolską do Polski, podrzucając do mieszkania redaktora Tygodnika Powszechnego ks. Andrzeja Bardeckiego spreparowany pamiętnik Ireny Kinaszewskiej, znajomej Wojtyły

Podróże
Charakterystycznym elementem pontyfikatu Jana Pawła II były liczne podróże zagraniczne. Odbył ich 104, odwiedzając wszystkie zamieszkane kontynenty. W wielu miejscach, które odwiedził Jan Paweł II, nigdy przedtem nie postawił stopy żaden papież. Był m.in. pierwszym papieżem, który odwiedził Wielką Brytanię (od roku 1534 Kościół Anglii nie uznaje władzy zwierzchniej Stolicy Apostolskiej). Mimo wielu zabiegów nie udało mu się jednak odbyć pielgrzymki do Rosji, prawdopodobnie ze względu na niechęć ze strony patriarchatu moskiewskiego, który zarzuca Watykanowi prozelityzm.
Jan Paweł II jako papież odwiedził m.in. Polskę (8 razy), USA (7 razy), Francję (7 razy).

Podróże apostolskie do Polski:
· I pielgrzymka (2–10 czerwca 1979)
· II pielgrzymka (16–23 czerwca 1983)
· III pielgrzymka (8–14 czerwca 1987)
· IV pielgrzymka (1–9 czerwca, 13–20 sierpnia 1991)
· V pielgrzymka (22 maja 1995)
· VI pielgrzymka (31 maja–10 czerwca 1997)
· VII pielgrzymka (5–17 czerwca 1999)
· VIII pielgrzymka (16–19 sierpnia 2002)
Podróże apostolskie we Włoszech (niektóre):
· 29 października 1978 – Mentorella
· 20 – 22 maja 1985 – Mediolan
· 8 – 10 maja 1993 – Sycylia
· 5 września 2004 – Loreto

Papież a wyznawcy judaizmu
Jan Paweł II wygłosił wiele przemówień i napisał dużą ilość listów na temat stosunku chrześcijan do społeczności żydowskiej. Skupił się nie tylko na tragedii holocaustu, ale również na aspektach teologicznych w relacjach między chrześcijaństwem a Narodem Wybranym, rozwijając i wprowadzając w praktykę myśl zaistniałą w dokumencie soborowym Nostra Aetate. Wedle watykanistów, należy widzieć w tej papieskiej wrażliwości echa jego przeżyć sprzed II wojny światowej i zwłaszcza z czasów wojennych. Potępił antysemityzm, który nazwał nie do pogodzenia z chrześcijaństwem. W okresie Wielkiego Jubileuszu roku 2000 dokonał historycznego wyznania win Kościoła – w tym win względem Żydów.

Ważnymi etapami pojednawczymi były:
·wizyta w Wielkiej Synagodze w Rzymie 13 kwietnia 1986 roku – pierwsza papieska wizyta w synagodze praktycznie od początku chrześcijaństwa,
·pielgrzymka do Ziemi Świętej (20-26 marca 2000), w czasie której modlił się przed Ścianą Płaczu.

Ekumenizm i stosunki międzyreligijne
Wiele czasu poświęcił budowie jedności pomiędzy Kościołami chrześcijańskimi. Sam podkreślał także ważność ekumenizmu w jego pontyfikacie, m.in. w encyklice Redemptor hominis: nigdy nie przestanę tego podkreślać i będę popierał każdy wysiłek podejmowany w tym kierunku na wszystkich płaszczyznach, w których spotkamy naszych braci chrześcijan.
Jan Paweł II wielką wagę przywiązywał do stosunków z ludźmi innej wiary, nie tylko w ramach chrześcijaństwa, ale także członków innych religii i ateistów. W 1999 r. papież ucałował Koran przywieziony w prezencie przez muzułmańskich duchownych. Osobiście uczestniczył we wspólnym trwaniu w modlitwie w Asyżu przedstawicieli kilkudziesięciu religii światowych.

Zwyczaje Jana Pawła II
Za pontyfikatu Jana Pawła II, dzięki samemu papieżowi, nastąpiły ogromne zmiany w Watykanie, a także w postrzeganiu osoby papieża przez społeczność zarówno katolicką jak i pozostałych chrześcijan oraz wyznawców innych religii. Zaraz po swoim wyborze na Stolicę Apostolską Jan Paweł II nie pozwolił prymasowi Wyszyńskiemu uklęknąć przed sobą. Pierwsze przemówienie wygłosił po włosku, a więc w języku narodu, do jakiego przemawiał. Do tej pory przyjęte było, że papież zawsze swoje pierwsze przemówienie wygłasza po łacinie. To był dopiero początek wielkich zmian. Należą do nich:
·liczne pielgrzymki (zagraniczne oraz parafii we Włoszech),
ozwyczaj całowania ziemi kraju, do którego przybywał z pielgrzymką,
omsze święte dla wielkich tłumów, organizowane na stadionach, lotniskach, placach itp.,
owygłaszanie całych homilii lub choćby krótkich sentencji w języku kraju, do którego przybywał z pielgrzymką (porozumiewał się swobodnie w językach: polskim, włoskim, francuskim, niemieckim, angielskim, hiszpańskim, portugalskim, łacinie i klasycznej grece),
oudział zespołów folklorystycznych w czasie mszy,
·spotkania z duchownymi innych wyznań oraz odwiedziny świątyń różnych religii (chrześcijańskich oraz niechrześcijańskich),
·udział w przedsięwzięciach artystycznych: koncertach, występach zespołów, projekcjach filmowych,
·wykonywanie kapłańskich posług
·prywatne spotkania z wiernymi,
·bezpośrednie spotkania z ludźmi w trakcie pielgrzymek,
·żarty i bezpośredniość w kontaktach z ludźmi.
Wprawdzie już począwszy od Jana XXIII papiestwo zaczęło rezygnować z niektórych elementów ceremoniału, jednakże dopiero Jan Paweł II zniwelował większość barier, przyjmując postawę papieża bliskiego wszystkim ludziom, papieża-apostoła. Nie zmieniło się to nawet po zamachu.

Papież młodych
Jan Paweł II chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo uwagi. Na spotkanie w Rzymie 31 marca 1985 roku, który ONZ ogłosiło Międzynarodowym Rokiem Młodzieży, napisał list apostolski na temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania drogi życia, a 20 grudnia zapoczątkował tradycję Światowych Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które stawało się tematem tego międzynarodowego spotkania, organizowanego w różnych miejscach świata (np. w Polsce w Częstochowie w 1991 roku).

Choroba i śmierć
Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. W lipcu 1992 przeszedł operację w celu usunięcia guza nowotworowego na jelicie grubym. Jego długoletnie zmagania z chorobą i starością były osobistym przykładem głoszonych na ten temat poglądów, w których podkreślał godność ludzkiego cierpienia i odnosił je do męki Chrystusa. 13 maja 1992 papież ustanowił nawet Światowy Dzień Chorego.
Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie udzielał się publicznie. Przeszedł grypę oraz zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej. W czwartek 31 marca tuż po godzinie 11, gdy Jan Paweł II udał się do swej prywatnej kaplicy, wystąpiły u niego silne dreszcze, ze wzrostem temperatury ciała do 39,6°C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową. Czynnikiem wywołującym była infekcja dróg moczowych w osłabionym chorobą Parkinsona i niewydolnością oddechową organizmie.
Uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas mszy przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia, w dniu śmierci, o godzinie 7.30 rano, papież zaczął tracić przytomność, a późnym porankiem przyjął jeszcze watykańskiego sekretarza stanu kardynała Angelo Sodano. Później tego samego dnia doszło do gwałtownego wzrostu temperatury. Około godziny 15.30 bardzo słabym głosem papież powiedział: "Pozwólcie mi iść do domu Ojca". O godzinie 19 wszedł w stan śpiączki, a monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. Osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II o godzinie 21.37, ale elektrokardiograf wyłączono dopiero po 20 minutach od tej chwili. Zmarł 2 kwietnia 2005 po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, w 9666. dniu swojego pontyfikatu. W ciągu ostatnich dwóch dni życia nieustannie towarzyszyli mu wierni z całego świata, śledząc na bieżąco wiadomości dochodzące z Watykanu 7 kwietnia 2005 opublikowany został testament Jana Pawła II.

Pogrzeb
Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek 8 kwietnia 2005 r. Trumnę z prostych desek z drewna cyprysowego (symbolu nieśmiertelności) ustawiono wprost na rozłożonym na bruku placu św. Piotra dywanie. Mszy świętej koncelebrowanej przez kolegium kardynalskie i patriarchów katolickich Kościołów wschodnich przewodniczył dziekan kolegium, kardynał Joseph Ratzinger (11 dni później wybrano go na nowego papieża – Benedykta XVI). Uczestniczyło w niej na placu św. Piotra ok. 300 tysięcy wiernych oraz 200 prezydentów i premierów, a także przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i żydowscy. Wielu zgromadzonych na uroczystości ludzi miało ze sobą transparenty z włoskim napisem santo subito ("święty natychmiast"). W całym Rzymie przed ekranami rozstawionymi w wielu miejscach miasta zgromadziło się 5 mln. ludzi, w tym ok. 1,5 mln. Polaków
Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście tylko duchownych z najbliższego otoczenia, papież został pochowany w podziemiach bazyliki św. Piotra na Watykanie, w krypcie Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 roku. Prosty grobowiec o głębokości 1,7 m, przykryty marmurową płytą z napisem "Ioannes Paulus II 16 X 1978 – 2 IV 2005", jest spełnieniem zapisu z testamentu, który mówił o "prostym grobie w ziemi". Grobowiec Jana Pawła II znajduje się w krypcie w pobliżu miejsca, gdzie według tradycji znajduje się grobowiec św. Piotra.
Procesji z trumną przewodniczył kardynał kamerling, Eduardo Martinez Somalo. W Grotach Watykańskich trumnę złożono w drugiej, cynkowej, którą szczelnie zalutowano, a tę w trzeciej, wykonanej z drewna orzechowego. Do trumny został włożony woreczek z medalami wybitymi w czasie pontyfikatu Jana Pawła II oraz umieszczony w ołowianym pojemniku akt, który zawiera najważniejsze fakty z okresu jego pontyfikatu. Trumny zostały opatrzone watykańskimi pieczęciami. W złożeniu trumny uczestniczyli jedynie najbliżsi współpracownicy papieża, arcybiskupi Stanisław Dziwisz i Piero Marini.

Jan Paweł II Wielki
Po śmierci papieża, wielu duchownych przedstawicieli Watykanu, a także wielu wiernych oraz w mass mediach zaczęto dodawać mu nowy przydomek nazywając go Janem Pawłem Wielkim. Tylko trzech papieży w historii Kościoła katolickiego nosiło taki przydomek (papież Leon I, Mikołaj I i Grzegorz I).
Przydomek ten pojawił się po raz pierwszy w homilii wygłoszonej przez kardynała Angelo Sodano w czasie żałobnej mszy na placu św. Piotra w niedzielę 3 kwietnia 2005 (nazajutrz po śmierci Jana Pawła II) oraz w publikacjach Tygodnika Powszechnego. Również nowy papież, Benedykt XVI, rozpoczął swoje wystąpienie od słów: "Po wielkim papieżu Janie Pawle II...". Wyraz temu daje często, kiedy wspomina swojego poprzednika.

Następca Jana Pawła II
Następcę Jana Pawła II konklawe wybrało 19 kwietnia 2005. Został nim jeden z najbliższych współpracowników zmarłego papieża, niemiecki kardynał Joseph Ratzinger, który przyjął imię Benedykta XVI.

Proces beatyfikacyjny
13 maja 2005 papież Benedykt XVI zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od pięcioletniego okresu oczekiwania od śmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Od momentu zezwolenia na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Janowi Pawłowi II przysługuje tytuł Sługi Bożego. Formalne proces rozpoczął się 28 czerwca 2005 kiedy zaprzysiężeni zostali członkowie trybunału beatyfikacyjnego. Postulatorem procesu został polski ksiądz Sławomir Oder.
2 kwietnia 2007 zakończyła się faza diecezjalna procesu. Wszystkie akta zostały przekazane do watykańskiej Kongregacji ds. kanonizacyjnych.

Dokumenty papieskie:
Encykliki to najważniejsze i podstawowe dokumenty papieskie. Jan Paweł II pisał je po polsku, jednak oficjalny charakter miała zawsze wersja łacińska tekstu, która służyła do dalszych przekładów na języki nowożytne. Zgodnie z tradycją kościelną tytuł encykliki tworzą pierwsze słowa jej oficjalnego tekstu. Poniżej podano w nawiasie tłumaczenie tytułu na podstawie polskiego tekstu. Niekiedy Jan Paweł II nadawał encyklice także podtytuł.

ENCYKLIKI
1.Redemptor hominis (Odkupiciel człowieka) – 4 marca 1979. Pierwsza encyklika Jana Pawła II (przyjęta z wielkim zainteresowaniem i z aprobatą), zarazem pierwsza z cyklu trynitarnego, podejmującego nową interpretację Boga jako Trójcy Świętej. Temat: Jezus Chrystus jako Syn Boży. Analiza "Boskiego" oraz "ludzkiego wymiaru Odkupienia", w tym ofiary Chrystusa na krzyżu jako przejawu miłości do każdej osoby, co ukazuje godność ludzką. Słynne zdanie: "Człowiek nie może żyć bez miłości" (a jest nią finalnie Bóg). Encyklikę interpretowano jako manifest personalizmu i humanizmu chrześcijańskiego.
2.Dives in Misericordia (Bogaty w Miłosierdziu) – Podtytuł: O Bożym Miłosierdziu; 30 listopada 1980. Druga encyklika trynitarna. Temat: Bóg-Ojciec. Analiza miłosierdzia jako najwyższego przymiotu Stwórcy: przejawu Jego miłości do każdej osoby ludzkiej, co umacnia jej godność. Osobny rozdział zawiera interpretację egzystencjalną przypowieści o synu marnotrawnym (Łk 15,11-32). W interpretacjach wskazywano związek z Dzienniczkiem św. Faustyny Kowalskiej, którego wizję Miłosierdzia Bożego papież analitycznie i twórczo rozwinął.
3.Laborem exercens (Z pracy) – O pracy ludzkiej – 14 września 1981
4.Slavorum apostoli (Apostołowie Słowian) – Na 1100 rocznicę dzieła ewangelizacji Św. Cyryla i Metodego – 2 czerwca 1985
5.Dominum et Vivificantem (Pana i Ożywiciela) – Podtytuł: O Duchu Świętym w życiu Kościoła i świata; 18 maja 1986. Trzecia encyklika trynitarna. Temat: Duch Święty. Studium unaoczniania się Boga jako osobowej miłości. Analiza pojęć biblijnych ("ruah", "nefesh", "Parakletos"). Duch Święty zapowiedziany przez Chrystusa w toku Ostatniej Wieczerzy – jako osobowe tchnienie miłości Boga ku ludziom, przenikające świat. "Grzech' jako akt wolnej woli człowieka: zamknięcie na ducha miłości. Uznawana za najtrudniejszą encyklikę Jana Pawła II.
6.Redemptoris Mater (Matka Odkupiciela) – Błogosławiona Maryja Dziewica w życiu pielgrzymującego Kościoła – 25 marca 1987
7.Sollicitudo rei socialis (Społeczna troska) – Społeczna troska – 30 grudnia 1987
8.Redemptoris missio (Misja Odkupiciela) – O stałej aktualności posłania misyjnego – 7 grudnia 1990
9.Centesimus annus (Stulecie) – W stulecie encykliki Leona XIII Rerum Novarum – 1 maja 1991
10.Veritatis splendor (Blask prawdy) – Podstawowe problemy nauczania moralnego Kościoła – 6 sierpnia 1993
11.Evangelium vitae (Ewangelia życia) – O wartości i nienaruszalności życia ludzkiego – 25 marca 1995
12.Ut unum sint (tytuł zachowany w tekście polskim w wersji łacińskiej; sens: 'Aby byli jedno') – O działalności ekumenicznej – 25 maja 1995
13.Fides et ratio (Wiara i rozum) – O relacjach między wiarą a rozumem – 14 września 1998
14.Ecclesia de Eucharistia (Kościół dzięki Eucharystii) – Eucharystia w życiu Kościoła – 17 kwietnia 2003

Listy apostolskie – najważniejsze
1.Salvifici doloris
2.Mulieris dignitatem

Adhortacje apostolskie
1.Catechesi tradendae – O katechizacji w naszych czasach – 1979
2.Familiaris consortio – O zadaniach rodziny chrześcijańskiej w świecie współczesnym – 1981
3.Redemptionis donum – O konsekracji zakonnej w świetle tajemnicy odkupienia – 1984
4.Reconciliatio et paenitentia – O pojednaniu i pokucie w dzisiejszym posłannictwie Kościoła – 1984
5.Christifideles laici – O powołaniu i misji świeckich w Kościele i w świecie dwadzieścia lat po Soborze Watykańskim II – 1988
6.Redemptoris custos – O świętym Józefie i jego posłannictwie w życiu Chrystusa i Kościoła – 1989
7.Pastores dabo vobis – O formacji kapłanów we współczesnym świecie – 1992
8.Ecclesia in Africa – O Kościele w Afryce – 1995
9.Vita Consecrata – O życiu konsekrowanym i jego misji w Kościele i w świecie – 1996
10.Ecclesia in America – O Kościele w Ameryce – 1999
11.Ecclesia in Asia – O Kościele w Azji – 1999
12.Ecclesia in Oceania – O Kościele w Oceanii – 2001
13.Ecclesia in Europa – O Kościele w Europie – 2003
14.Pastores gregis – O biskupie, słudze Ewangelii Jezusa Chrystusa dla nadziei świata – 2003

Konstytucje apostolskie
·Sapientia Christiana – o uniwersytetach i wydziałach teologicznych – 1979
·Magnum Matrimonii Sacramentum – prawne uznanie Papieskiego Instytutu Studiów nad Małżeństwem i Rodziną – 1982
·Ut sit – o powołaniu Prałatury Personalnej Świętego Krzyża i Opus Dei – 1982
·Sacrae Disciplinae Leges – ogłoszona z okazji wprowadzenia nowego kodeksu prawa kanonicznego – 1983
·Divinus perfectionis Magister – określająca zasady postępowania beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego – 1983
·Spirituali Militum Curae – o duszpasterstwie żołnierzy – 1986
·Pastor Bonus – o odnowie i reformie Kurii Rzymskiej – 1988
·Ex corde Ecclesiae – o uniwersytetach katolickich – 1990
·Sacri canones – ogłoszona z okazji wprowadzenia kodeksu kanonów Kościołów wschodnich – 1990
·Fidei depositum – z okazji publikacji Katechizmu Kościoła Katolickiego 1992
·Universi Dominici Gregis – o wakacie Stolicy Piotrowej – 1996

Jan Paweł II podczas swojej posługi zdobył wielkie uznanie na całym świecie, ale niektóre poglądy głoszone przez niego wywołały wyraźną krytykę. Różne środowiska spoglądały na poczynania papieża Polaka z odmiennych perspektyw, co często prowadziło do formułowania sprzecznych zarzutów wobec nauczania kolejnego następcy na stolicy Piotrowej.
Niektórzy konserwatyści widzieli w papieżu modernistę podważającego odwieczne tradycje Kościoła. Nie mogli mu darować wspierania ekumenizmu oraz szerokiego otwarcia Kościoła katolickiego na inne religie.
Jednak najgłośniejsza była krytyka z jaką Jan Paweł II spotkał się ze strony przedstawicieli ruchów laickich. Stosunek papieża do kapłaństwa kobiet stał się podstawą krytyki pochodzącej ze środowiska feministycznego. Wśród organizacji walczących z pandemią HIV kontrowersje budziły wypowiedzi papieża Polaka dotyczące zakazu stosowania wszystkich metod antykoncepcji oprócz metod naturalnych.
Wewnątrz kościoła Jan Paweł II spotkał się z krytyką ze strony zwolenników zniesienia celibatu księży. Poważnym zarzutem wobec papieża stało się oskarżenie o niewłaściwe traktowanie przypadków pedofilii pośród kapłanów. W Polsce niektórzy biskupi dostrzegli płytki stosunek rodaków do jego nauczania. Według krytyków zdolności medialne Jana Pawła II pozwalały mu na dotarcie do mas, ale ujemną stroną powszechnego uwielbienia dla papieża Polaka był nierzadko brak refleksji nad słowami, które wypowiadał.
Papież ten był również bardzo negatywnie nastawiony do teologii wyzwolenia jako nie w pełni zgodnej z wiarą katolicką. Często nie ograniczał się tylko do krytyki, ale okazywał wręcz niechęć do tego nurtu, potępił go podczas pielgrzymki do Meksyku w roku 1979. Z tego też powodu powstał konflikt między Janem Pawłem II a arcybiskupem Oscarem Romero z Salwadoru.

Ciekawostki
Na wniosek niewidomych dzieci z Krakowa i z Lasek Jan Paweł II został 267. Kawalerem Orderu Uśmiechu, który w 1981 roku przyznała mu Międzynarodowa Kapituła Orderu Uśmiechu a wręczenie miało miejsce dopiero 28 marca 1984 roku w Watykanie.
Jan Paweł II jest laureatem statuetki Dziecięcej Nagrody SERCA, którą odebrał we Wrocławiu 1.06.1997 roku od dzieci ze Stowarzyszenia Przyjaciół Dzieci Chorych "SERCE" ze Świdnicy.
Janowi Pawłowi II, jako pierwszemu następcy św. Piotra było dane m.in.: zobaczenie domu apostoła w Kafarnaum, nawiedzenie odbudowanej bazyliki Cudu rozmnożenia chleba nad Jeziorem Genezaret w Tabdze oraz sprawowanie Eucharystii w jerozolimskim Wieczerniku – miejscu Ostatniej wieczerzy Chrystusa. Wydarzenia te miały miejsce podczas papieskiej pielgrzymki do Ziemi Świętej. Radni Miasta Rzym nadali głównej stacji kolejowej Stazione Termini w Rzymie imię Jana Pawła II – jest to pierwszy i jak dotąd jedyny obiekt użyteczności publicznej w Rzymie noszący imię cudzodziemca

szatanica2

WAŻNE!!!!!!!!!
TO NIE SĄ PEŁNE NOTATKI KTÓRE DAŁ KS. BANACH!!!

mozambikpl

48.Problemy Kościoła Katolickiego w Europie po Soborze Watykańskim II
Kryzysy po Soborze Watykańskim II miały miejsce na plaszczyznie teolgicznej i liturgicznej. Część ludzi przestała chodzic do Kościoła, cześć mowiła że zmienia się nauka Kościoła. Nauke Soborową interpretowano tak że księża są niepotrzebni wiec wielu księży "rzucało sutanny" i zakładało rodziny. Zmienione przepisy liturgiczne spowodowaly że było wiele nadużyć, dlatego Kongregacja do spraw obrzędów wydała specjalną broszure a papież Paweł VI zaczął nauczać podczas audiencji generalnych prowadził Katecheze. Rozłączenie Pokuty od Eucharystji spowodowało że ludzie często przyjmowali Komunię święta bedac w grzechu. Zmiany dotyczace liturgii były znaczace, francuski kardynał Lefebr widząc nadużycia jakie sie pojawiały w posoborowej liturgii, sprzeciwił się soborowi, powstało bractwo Piusa X czyli Lefebryści, zostali wyłączeni z Kościoła ponieważ zostali przy rycie(sposobie odprawiania Mszy sw) przed soborowym
Problemami Koscioła były też glosy mowiące o zniesieniu celibatu oraz, oraz spór o antykoncepcje

szatanica2

Teza 41: SOBÓR WATYKAŃSKI II
Sobór Watykański II - ostatni, jak dotąd, sobór w Kościele katolickim, otwarty 11 października 1962 przez papieża Jana XXIII, zakończony 8 grudnia 1965 przez papieża Pawła VI.

Za prekursorów Soboru Watykańskiego II uważa się te postacie, które swoim nauczaniem lub intuicją wskazywały na potrzebę zmian w Kościele. Wśród prekursorów Soboru Watykańskiego II wymieniani są m.in.:

Sługa Boży kardynał August Hlond
bł. Edmund Bojanowski
św. Josemaría Escrivá de Balaguer
św. Wincenty Pallotti
ks. Jan Zieja

Okres po Soborze Watykańskim II jest nazywany okresem kanonistyki współczesnej.

Przygotowanie i przebieg Soboru Watykańskiego II
Okres przygotowawczy (1959-1960). Utworzono dziesięć komisji przygotowawczych, trzy sekretariaty oraz powołano Komisję Centralną.
Sobór został zwołany z inicjatywy Jana XXIII w celu uwspółcześnienia (aggiornamento) Kościoła katolickiego. Odbyły się cztery sesje soborowe - Jan XXIII przewodniczył pierwszej, zaś jego następca papież Paweł VI trzem kolejnym. W obradach soboru uczestniczyło 3058 ojców soborowych oraz grono ekspertów. Przysłuchiwali im się także audytorzy i obserwatorzy delegowani przez chrześcijańskie wspólnoty niekatolickie.

Sobór Watykański II zapoczątkował reformę Kościoła katolickiego poprzez otwarcie go na dialog z innymi wyznaniami (dialog ekumeniczny) i ogólne zarysowanie reformy liturgii. Podczas trwania Soboru papież Paweł VI nawiązał bliskie stosunki z patriarchą Konstantynopola Atenagorasem. 5 grudnia 1965 zostały odwołane ekskomuniki, którymi w 1054 obłożyli się nawzajem dostojnicy Kościoła rzymskiego i konstantynopolitańskiego.

Co ciekawe, dokumenty soborowe Soboru Watykańskiego II po raz pierwszy w historii Kościoła spisane zostały bez użycia formuły anathema sit ("niech będzie wyklęty").

Sesje soboru
11.X.-8.XII.1962
29.IX-4.XII.1963
14.IX-21.XI.1964
14.IX-8.XII.1965

Dokumenty Soboru Watykańskiego II
Konstytucje:
Konstytucja o liturgii świętej Sacrosanctum concilium
Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium
Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym Dei verbum
Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes

Dekrety:
Dekret o środkach społecznego przekazywania myśli Inter mirifica
Dekret o Kościołach wschodnich katolickich Orientalium ecclesiarum
Dekret o ekumenizmie Unitatis redintegratio
Dekret o pasterskich zadaniach biskupów w Kościele Christus dominus
Dekret o przystosowanej odnowie życia zakonnego Perfectae caritatis
Dekret o formacji kapłańskiej Optatam Totius
Dekret o apostolstwie świeckich Apostolicam actuositatem
Dekret o działalności misyjnej Kościoła Ad gentes divinitus
Dekret o posłudze i życiu kapłanów Presbyterorum ordinis

Deklaracje:
Deklaracja o wychowaniu chrześcijańskim Gravissimum educationis
Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate
Deklaracja o wolności religijnej Dignitatis humanae

Sobór watykański II stał się prawdopodobnie najważniejszym wydarzeniem w dziejach chrześcijaństwa XX wieku. Kościół katolicki uległ w jego wyniku tak poważnym przemianom, że zwykło się przeciwstawiać sobie Kościół "przedsoborowy" i "posoborowy". Trzeba jednak pamiętać, że obecna perspektywa (2008) jest jeszcze zbyt krótka, by zidentyfikować skutki, wykryć związki przyczynowe i ferować jednoznaczne oceny. Tym niemniej już nawet podczas soboru wielu teologów, myślicieli, publicystów i polityków dawało wyraz swojemu stanowisku na temat koncepcji przyjętych przez sobór. Kwestia pozostaje żywa do dziś, co świadczy o jej wadze. Oceny soboru wahają się od entuzjastycznych do niezwykle krytycznych.

Zwolennicy zmian posoborowych podkreślali, że oznaczają one pozbycie się przez Kościół katolicki sztucznej, formalnej bariery odgradzającej go od współczesnego świata. Zmiany te oceniono jako koniec epoki kontrreformacji - zerwanie z mentalnością oblężonej twierdzy.

Krytyka soboru następowała z dwóch punktów widzenia, które można umownie określić jako konserwatywny i modernistyczny.

Wspólną cechą krytyki z obu stron jest to, że Sobór Watykański II obarczają odpowiedzialnością za niepowodzenia w misji ewangelizacji w postaci narastającego ateizmu i sekularyzacji społeczeństw, które jeszcze przed Soborem były uważane za katolickie.

Krytyka konserwatywna
Krytycy konserwatywni zarzucali soborowi nieuzasadnione porzucenie wielu dotychczasowych koncepcji, które sprawdziły się w życiu Kościoła do tej pory, a które składały się na całokształt jego pozycji w świecie. Dotyczyło to wielu aspektów: stosunku do ekumenizmu, liturgii, pozycji i organizacji Kościołów partykularnych. W konstytucjach soborowych dopatrywano się herezji modernizmu, jak również złamania wielu ustanowionych wcześniej zakazów. Zmiany w liturgii określano jako jej protestantyzację. Generalnie krytyka z tej strony sprowadza się do zarzutu, że zmiany dokonane przez sobór nie były konieczne, ponieważ należało się trzymać zasad dotychczasowych, ewentualnie że zmiany szły zbyt daleko. Jednym z ośrodków konserwatywnej krytyki Soboru Watykańskiego II jest Bractwo Świętego Piusa X.

Krytyka modernistyczna
Krytycy modernistyczni zarzucali soborowi rzecz dokładnie odwrotną - że soborowe zmiany w Kościele były zbyt małe i że nie dotknęły istoty Kościoła jako instytucji. Podnoszono zwłaszcza, że Kościół katolicki pozostał instytucją niedemokratyczną, zbyt mało zależną od wiernych, i że zbyt mało angażuje się w przemiany społeczne po stronie biednych i upośledzonych.