www.pattarnow.fora.pl

mozambikpl

tutaj beda sie pojawiać tezy od 1-20 wszelkie pytania żeby byla jasność prosze umieszczac w oddzielnym temacie i jak bedzie sie pisac jakas teze to prosze umiescic Numerek i tytuł tezy:)

mozambikpl

12.Sobór Watykański I
Sobór Watykański I sobór powszechny Kościoła katolickiego, zwołany przez papieża Piusa IX obradujący w latach 1869 - 1870; został zawieszony, kiedy wojska włoskie zdobyły Rzym; nigdy nie wznowiono obrad.
Sobór uchwalił konstytucję apostolską Pastor aeternus, zawierała dogmat o nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności kształtuje dziś w znacznej mierze stosunki w Kościele katolickim.
Obok dogmatu o nieomylności ważnym wkładem soboru była konstytucja Dei Filius, która przeciwstawiała panteizmowi, materializmowi i racjonalizmowi naukę opartą na Objawieniu.
Pośrednim skutkiem uchwał soboru była ogłoszona 1 listopada 1950 przez Piusa XII (jedyny przypadek użycia nieomylności dla wprowadzenia nowego dogmatu po definicji soborowej, wcześniej z nieomylności skorzystał już np. Pius IX, ogłaszając naukę o niepokalanym poczęciu NMP (1854), gdyż nieomylność papieska należała do depozytu wiary katolickiej, a jej definicja tylko ją potwierdziła) definicja o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny.

mozambikpl

14 Leon XIII
nuncjusz papieski, kardynał, a od 1878 do 1903 papież. Odegrał istotną rolę w historii Kościoła przyczyniając się do uznania tomizmu i neoscholastyki za oficjalny system doktrynalny Kościoła.Encyklika Rerum novarum z 1891, w której Leon XIII potępił "dziki liberalizm" proponowal 8godzinny dzien pracy, wolne niedziele oraz wiecej czasu robotnikow dla rodziny. W dokumencie tym nakreślił również program rozwiązania "kwestii robotniczej" opierając się na zasadzie sprawiedliwości i miłości chrześcijańskiej, uzależnił polepszenie warunków życia robotników od "dobrej woli" kapitalistów. w 1900 napisał encyklike o czci Serca Jezusowego i oddał swiat Secru Jezus w 1891 zakazał odmawiac rozaniec w Kosciele.zmarł w 1903 w wieku 93lat

mozambikpl

1.Przyczyny rewolucji Francuskiej
W połowie lat siedemdziesiątych XVIII wieku wspaniale prosperujące do tej pory państwo zaczęło chylić się ku upadkowi. Nastąpił kryzys gospodarczy spowodowany deflacją i spadkiem cen towarów, co na dłuższą metę przyczyniło się do obniżenia zarobków kupców i rzemieślników. Zmniejszyły się dochody posiadłości feudalnych. Francję nawiedziły klęski żywiołowe: susza, pomór bydła i nieurodzaj gleby w latach 1788-89. Zadłużone na ponad 5 mld lirów państwo potrzebowało z roku na rok coraz więcej pieniędzy na wojny z Anglią. Zły stan finansowy kraju pogarszała także Maria Antonina (żona Ludwika XVI, z Habsburgów) trwoniąc pieniądze państwowe na swoje prywatne potrzeby. Ponad to rozrastały się afery finansowo-korupcyjne. Zaczęto fałszować walutę i dodrukowywać banknoty w własnych manufakturach. Za upadek budżetu państwa i wartości franka obarczano ministrów finansów. Niezadowolenie z beznadziejnych rządów Ludwika XVI, człowieka ograniczonego i nie potrafiącego odpowiednio pokierować państwem w chwilach kryzysu, wzrastało także wśród inteligencji. Wielu publicystów, dziennikarzy i pisarzy (w tym między innymi Wolter i przed laty Molier) krytykowali sytuację państwa w swoich dziełach i artykułach. Państwo wymagało natychmiastowych reform gospodarczych, które nie mogły być przeprowadzone bez zmiany społecznego i politycznego ustroju królestwa
W 1789 r. Stany Generalne zwołane przez króla Francji Ludwika XVI. zamieniły się w Zgromadzenie Narodowe, a następnie w Konstytuantę potem przekształciło się w Konstytuantę (z zadaniem opracowania nowej konstytucji ustrojowej). przyczyniając się do wybuchu Wielkiej Rewolucji Francuskiej i proklamowania republiki w 1792.

mozambikpl

15.Św Pius X
Udzielił błogosławieństwa Urbi et orbi w bazylice św. Piotra i przyjął hasło swojego pontyfikatu Wszystko odnowić w Chrystusie. Tak jak Pius IX, uznał się za więźnia Watykanu. Pius X był pierwszym papieżem, któremu udało się uczynić z Rzymu centrum Kościoła katolickiego. Papież potępił modernizm katolicki, agnostycyzm i immanentyzm. 1 września 1910 r. Pius X nakazał księżom składanie Przysięgi antymodernistycznej, którą sam napisał w 1908 roku. Papież dopuszczał dzieci w "mniej więcej siódmym roku życia" do przyjęcia I Komunii św. i ułatwienia Eucharystii chorym. Polecił też opracowanie nowego wydania śpiewnika gregoriańskiego i zreformował brewiarz. Zachęcał do badania Pisma św. zakładając w Rzymie Papieski Instytut Biblijny. Pius X był prekursorem Akcji Katolickiej.
W 1913 Pius X doznał zawału serca. W 1914 zachorował i już nigdy z choroby nie wyszedł, a wydarzenia które doprowadziły do I wojny światowej tylko pogorszyły jego stan. W czasie I wojny światowej poparł politykę Austro-Węgier. Polakom walczącym o niepodległość radził: "Dostojnicy polskiego kościoła powinni modlić się za swoich władców". Wielokrotnie dawał wyraz, że dla Polaków podstawą musi być trójlojalizm", tj. wierność władcom zaborów, nawet jeśli miałoby to doprowadzić do bratobójczych walk w szeregach wrogich armii.Pius X zmarł w Rzymie w nocy 20 sierpnia 1914.

mozambikpl

6.Pierwszy konsul we Francji i jego stosnek do Koscioła
Napoleon Bonaparte po objęciu władzy. Znormalizował on stosunki z Kościołem, ale zawsze czuwał, by nie miał on żadnego wpływu na państwo i władze. Podobny porządek wprowadził w podbitej przez siebie (a wcześniej przez wojska republikańskie) części Europy.Dopiero Napoleon, wkrótce po przejęciu władzy, położył kres państwowemu nauczaniu o Najwyższej Istocie. Nieznacznie wzmocnił on Kościół, co przyczyniło się do stopniowego zanikania kultu Istoty Najwyższej. Pomimo różnych koncepcji w czasie całej rewolucji francuskiej panowała wolność wyznania, mimo iż pewne grupy tę wolność zakłócały. Wolność ta została przyjęta potem przez wszystkie demokratyczne państwa świata i jest w nich obecna także dziś Podobnie jak kiedyś rewolucja, uwięził on papieża i zlikwidował jego państwo.

mozambikpl

3.Kościół i rewolucja francuska w latach 1791-1795(Legislatywa i Konwent Narodowy
1791
15 sierpnia - wprowadzenie zakazu noszenia przez księży stroju duchownych, czyli sutann.
29 listopada - uchwalenie dekretu, który uznaje księży niezaprzysiężonych za podejrzanych, zawiesza ich swobodę osobistą i stawia ich pod dozór władzy.
1792
6 kwietnia - wprowadzenie zakazu noszenia stroju duchownego.
28 kwietnia - wprowadzenie zarządzenia likwidującego wszystkie bractwa i stowarzyszenia religijne.
27 maja - dekret o deportacji do kolonii wszystkich duchownych odmawiających zaprzysiężenia schizmatyckiej konstytucji cywilnej duchowieństwa.
17 sierpnia - zniesienie wszystkich klasztorów żeńskich. Wypędzono 50 tys. zakonnic.
26 sierpnia - zarządzenie zaboru sprzętów i kosztowności należących do zlikwidowanych kościołów i klasztorów.
2 września - początek 4-dniowych "masakr wrześniowych" w Paryżu. Zamordowano bestialsko ponad 1400 osób.
1793
21 stycznia - ścięcie Ludwika XVI.
18 marca - uchwalenie kary śmierci dla księży za odmowę złożenia przysięgi oraz dla świeckich biorących udział w nabożeństwach odprawianych przez niezaprzysiężonych księży, korzystających z udzielanych przez nich sakramentów oraz świadczących im pomoc.
31 maja - władzę przejmują jakobini. Rozpoczyna się okres oficjalnego terroru rewolucyjnego i dyktatury.
19 lipca - dekret o deportacji biskupów sprzeciwiających się małżeństwom zawieranym przez księży lub zakonnice. Do błogosławieństwa takich związków zmuszano tzw. księży konstytucyjnych.
16 sierpnia - wprowadzenie zakazu urządzania procesji i ceremonii religijnych w miejscach publicznych.
17 sierpnia - uchwała Komuny Paryskiej nakazująca przejęcie "wszystkich krucyfiksów, pulpitów kościelnych, aniołów, diabłów, serafinów, cherubinów z brązu" w celu przetopienia i użycia do odlewu dział, ponieważ "można znaleźć wielkie zasoby na obronę ojczyzny wśród różnych posągów bóstw, zawdzięczających swoje istnienie tylko oszustwom kapłanów i barbarzyństwu ludu".
10 września - początek rekwirowania wszystkich kościelnych złotych oraz srebrnych przedmiotów i naczyń liturgicznych.
17 września - uchwalenie tzw. prawa o podejrzanych, które umożliwiało skazanie człowieka na śmierć w oparciu o anonimowy donos lub za "żywienie arystokratycznych sympatii", czyli np. ukrywanie księży oraz uczestnictwo w odprawianych przez nich Mszach św.
19 września - dekret regulujący wygląd cmentarzy: miejsce to ma być oddalone od wszystkich domostw i obsadzone drzewami. W ich cieniu winna stanąć rzeźba symbolizująca sen, zaś wszystkie krzyże i inne symbole religijne mają zostać zniszczone.
10 października - wydanie zarządzenia zakazującego sprzedaży na ulicach krzyży i jakichkolwiek innych symboli religijnych oraz nakazującego usunięcie z wszelkich miejsc publicznych i placów figur Matki Bożej i zastąpienie ich popiersiami Marata i Lepelletiera, zamordowanych przez przeciwników rewolucji. Dochodzi do wielu ekscesów antyreligijnych i profanacji.
16 października - ścięcie Marii Antoniny.
23 października - nakaz Komuny Paryskiej usunięcia wszystkich krzyży i obrazów religijnych.
23 listopada - uchwalenie natychmiastowego zamknięcia wszystkich paryskich kościołów i świątyń różnych wyznań. Każdy, kto ośmieliłby się domagać ich otwarcia, miał być potraktowany jako podejrzany kontrrewolucjonista.
od 2 grudnia 1793 r. do 12 stycznia 1794 r. - w Angers rewolucja morduje 2700 osób. 99 spośród nich zostanie później beatyfikowanych.
1794
czerwiec - Maksymilian Robespierre urządza wielką uroczystość ku czci Najwyższej Istoty. Chodzi o stworzenie nowej religii republikańskiej - świeckiej religii zjednoczonej z rewolucyjnym państwem.
5 października - w departamentach Górnej Garonny i Tarn oddaje się księży pod nadzór policyjny. Zarządzenie nie dotyczy duchownych, którzy się ożenili.
1795
7 stycznia - uchwalenie uchwały o represjonowaniu księży, którzy powracają z wygnania bądź emigracji.
rok 1796 i pierwsza połowa 1797 - stopniowe odwoływanie dekretów wrogich Kościołowi i przywracanie praktyk religijnych.

mozambikpl

NJADŁUZSZA TEZA Z PIERWSZYCH 20 TEZ
16.Kosciół Katolicki na terenie Nemiec 1815-1914
Prusy były państwem, w którym od momentu ich powstania dominował protestantyzm. Katolicy zaczęli się w nim pojawiać w większej liczbie dopiero od połowy XVIII w., najpierw po przyłączeniu Śląska, następnie zaś na ziemiach zabranych Polsce w wyniku zaborów. W XIX wieku w skład Prus, po Kongresie Wiedeńskim, na zachodnich krańcach państwa weszły katolickie tereny Nadrenii, wraz z księstwem Koloni należącym wcześniej do katolickich arcybiskupów tegoż miasta. W efekcie więc, w połowie XIX w. katolicy byli obecni na dwóch, przeciwległych krańcach państwa. Na zachodzie mamy katolików narodowości niemieckiej skupionych wokół arcybiskupa Kolonii, na silnie zurbanizowanych terenach Nadrenii, które powoli wyrastają na jedno z zasadniczych centrów przemysły i ekonomii Pruskiej.W połowie XIX wieku Kościół katolicki w Prusach przeżywał okres względnego spokoju i stabilizacji. Przeminęły już spory państwa z Kościołem na temat mieszanych małżeństw, które silnie wstrząsały życiem Kościoła w końcu lat trzydziestych. Od 1840 r. rządził Prusami Fryderyk Wilhelm IVbył przy tym życzliwie nastawiony do Kościoła katolickiego. Król zniósł placet regium na pisma papieskie i zrzekł się interwencji w sprawy małżeńskie. Zezwolił na osobisty kontakt biskupów ze Stolicą Apostolską, a w ministerstwie wyznań otworzył osobny wydział katolicki, co ułatwiało kontakty między Kościołem a państwem. Wiosna Ludów przyniosła katolikom w Niemczech wiele korzyści i wolności, ale powstały też pewne zagrożenia. Liberałowie domagali się rozdziału Kościoła od państwa, wprowadzenia małżeństw cywilnych i świeckiej szkoły. Te sprzeczności kazały katolikom niemieckim mocniej oprzeć się na Stolicy Apostolskiej. Po 1848 r. przywódcy katolików niemieckich podjęli wysiłki w celu utrzymania zdobytych wolności i wprowadzenia ich do wszystkich państw i niemieckich. Tak w episkopacie niemieckim, jak i wśród katolików świeckich narastało przekonanie, że tylko zwarty i w pełni zjednoczony Kościół może przeciwstawić się liberalizmowi, racjonalizmowi i ateizmowi. konstytucja Królestwa Prus dawała Kościołowi szerokie możliwości w zakresie religijnym. Była ona wzorowana na konstytucji belgijskiej z 1831 r., łączyła zupełną niezawisłość Kościoła od państwa na wzór amerykański z przywilejami, jakie z reguły posiadał Kościół w Europie. Zagwarantowano więc w konstytucji obywatelom pełną swobodę wyznania, a państwu prawo zatwierdzenia nowych wyznań. Konstytucja usuwała również ingerencję państwa w sprawy kościelne, uznając przy tym dotychczasowe świadczenia państwa na rzecz Kościoła. Zezwalała na bezpośrednie kontakty biskupów i zakonów z Rzymem. Zniesiono placet regium. Państwo zrzekło się prawa prezenty, wyboru i zatwierdzenia kandydatów na urzędy kościelne, a Kościół zyskał daleko idącą swobodę w tym zakresie. Mógł teraz swobodnie prowadzić seminaria duchowne i wychowywać młodych księży, kierować karnością kościelną, zakładać szkoły i klasztory, zarządzać majątkiem kościelnym, a także tworzyć organizacje kościelne. Konstytucja gwarantując Kościołowi katolickiemu pełną swobodę religijną sprawiła, że na gruncie jej podstawień powstała w parlamencie w 1852 r. "frakcja katolicka", którą od 1858 r. zwano "Centrum". Stała się ona z czasem jedną z głównych sił na niemieckiej scenie politycznej i przetrwała aż do 1933 r.Życie zakonne na Śląsku przed 1830 r. zamarło zupełnie. Odrodzenie zakonów nastąpiło właśnie w omawianym przez nas okresie, kiedy to konstytucja pruska zagwarantowała Kościołowi katolickiemu duże wolności. Dzięki protekcji i poparciu ze strony biskupa H. Förstera na Śląsk powrócili jezuici, franciszkanie i bonifratrzy. Z zakonów żeńskich osiedliły się tu urszulanki oraz powstały rodzime zgromadzenia żeńskie: jadwiżanki, elżbietanki i siostry Marii, nastawione głównie na pracę charytatywną, pielęgniarską i wychowawczą. W przededniu Kulturkampfu (1871) w całej diecezji wrocławskiej było 28 zakonów i zgromadzeń żeńskich w 190 klasztorach i domach zakonnych pracujących w szkolnictwie, szpitalnictwie, oraz zajmujących się opieką nad dziećmi i starcami. W latach 1850-1870 w Niemczech odbyło się 17 zjazdów katolików, które zajęły się koordynacją duszpasterstwa, rozwojem prasy katolickiej i apostolatem świeckich, a także powołaniem do życia organizacji charytatywnych. Poparły one również zakładanie związków czeladniczych przez ks. Adolfa Kolpinga, zwanych od jego nazwiska Kolpingwerk.Sekularyzacja i kasaty zakonów w Wielkopolsce w latach 1815-1832 zniszczyły 48 klasztorów męskich i 10 żeńskich. W roku wyboru ks. Przyłuskiego na metropolitę działali tylko księża filipini na Świętej Górze w Gostyniu i szarytki w Poznaniu. Dzięki jego aktywnej postawie oraz możliwościom powstałym po 1850 r. życie zakonne zaczęło się tu odradzać. W roku 1852 do archidiecezji poznańskiej przybyli jezuici, a w 1853 r. reformaci.Nowy metropolita był oddanym całą duszą Stolicy Apostolskiej, ale trzymał się raczej z dala od ruchu narodowego. Wiodące dlań były zawsze cele religijne. Jego pierwsze zarządzenia pasterskie uczyniły go nawet wysoce niepopularnym wśród Polaków. Arcybiskup Ledóchowski zabronił księżom brania czynnego udziału w życiu polityczny, zakazał śpiewać w kościołach pieśni "Boże coś Polskę", nie zezwolił na urządzenie uroczystości kościelnych z okazji rocznic narodowych i zaprowadził w seminarium wykłady z filozofii w języku niemieckim. Spore zdziwienie wzbudziło zwłaszcza zalecenie modłów po kościołach, na intencję armii pruskiej, czasie wojny z Austrią oraz nakaz odbycia galowych uroczystości z okazji urodzin króla pruskiego w 1868 r.Ta "era wolności" zaczęła się chylić ku zachodowi, odkąd koronę królewską w Prusach przyjął Wilhelm I, a kanclerzem Prus został hr. Otto von Bismarck (od 1862 do 1890). Tryumf protestanckich Prus nad pokonaną Austrią (1866) i niebawem nad Francją (1870) wzmógł wpływy liberalnego protestantyzmu, związanego z filozofią Hegla. Na pożywce tej wzrastał niezmiernie wybujały nacjonalizm niemiecki, który w Prusach widział przyszłość polityczną Niemiec, a w protestantyzmie religię narodową.
Sumując, można śmiało powiedzieć, że era pokonstytucyjna była epoką wolności Kościoła w Prusach i jego rozwoju. Biskupi wraz z duchowieństwem mogli wypełniać swoje zadania, mieli możliwość szerokich i nieskrępowanych kontaktów z Rzymem oraz rozwijania różnych form pracy duszpasterskiej. We wszystkich diecezjach następowało odrodzenie życia zakonnego oraz stowarzyszeń wiernych świeckich. Jednocześnie na wyliczonych przykładach widać wyraźnie, że właściwe ułożenie relacji miedzy władzą państwową i Kościołem wymagało, po wprowadzeniu konstytucji, niemal zawsze wielkiej czujności ze strony czynników kościelnych. Dopuszczenie do choćby jednego przypadku interwencji w sprawy wewnątrz kościelne stworzyło by po prostu niebezpieczny precedens. Zarazem jednak miał zapewniony Kościół szeroki zakres swobód i mógł się śmiało rozwijać. Zarazem większość sytuacji konfliktowych na ziemiach polskich, nawet jeśli dotyczyły one Kościoła, rodziły się na tle etnicznym, stąd trzeba je zaliczyć raczej do polityki narodowościowej a nie kościelnej rządu pruskiego.
Dla porównania trzeba pamiętać, że na południu Niemiec, w Austrii czy Bawarii utrzymały się cały czas tradycje józefinizmu, w efekcie czego Kościół był poddany stałej i drobiazgowej ingerencji władz świeckich. Nie było one co prawda wrogie Kościołowi, ale - rzecz paradoksalna - katolicy południowoniemieccy domagali się takich swobód, jakie ma Kościół w Prusach.Wydaje się, że śmiało można postawić tezę, że rozwój życia religijnego, który był umożliwiony przez państwo po 1850 r., pozwolił zebrać Kościołowi dość sił, by oprzeć się temuż państwu po roku 1871.
KULTURKAMPF
Warto zarazem podkreślić, że pierwszym krajem, w którym zagrożenie Kościoła po roku 1866 stało się rzeczywiste, było Wielkie Księstwo Badenii, gdzie minister Julius Jolly, przy cichej zachęcie Bismarcka i powołując się na "laicką logikę" rozpoczął ograniczanie praw Kościoła i sprawowanie nad nim ścisłej kontroli państwowej.
Przyczyny zainaugurowania walki o kulturę są bardzo złożone tak w przypadku Prus, jak i całej Rzeszy Niemieckiej. Zaliczyć do nich trzeba m.in. ogłoszenie przez papieża Piusa IX "Syllabusa" (1864), a zwłaszcza soborowego dogmatu o nieomylności papieskiej (1870); wśród liberałów niemieckich zrodziły one obawę przed ewentualnym mieszaniem się Stolicy Apostolskiej w wewnętrzne sprawy zjednoczonych Niemiec. W rzeczywistości odrodzony i prężny katolicyzm niemiecki, będący potężną siłą społeczną, wzbudzał niepokój starych i nowych przeciwników, szczególnie liberałów i protestantów. Wszak już w 1860 r. w Niemczech miały miejsce narastające ataki na szkoły wyznaniowe, klasztory i inne instytucje kościelne, ataki te były często ślepe i bez znajomości sprawy. Jedną z głównych przyczyn konfliktu była też obawa przed odwetem ze strony pokonanej Francji. Ta obawa pchała bismarckowskie Niemcy do ścisłego sojuszu z Włochami, będącymi w stanie wojny z Kościołem. Z tych samych powodów rząd pruski poparł starokatolików, a na katedrach profesorskich pozostawił tych teologów, którzy przyjęli starokatolicyzm.
Nie bez znaczenia był strach liberałów niemieckich przed koalicją ideologiczną wewnątrz Niemiec, skupionej wokół partii Centrum, która w 1870 r. z frakcji parlamentarnej przekształciła się w partię polityczną. To właśnie katolicy pruscy, zachęcani przez biskupa mogunckiego E. W. Kettelera, zasłużonego również dla rozwoju katolickiej nauki społecznej, doszli do wniosku, że najlepszym sposobem bronienia zagrożonych swobód jest powrót do taktyki z lat pięćdziesiątych i utworzenie partii, która nie byłaby ściśle wyznaniowa, lecz otwarta dla wszystkich pragnących bronić tradycji chrześcijańskich. Upadek Państwa Kościelnego i dogmatyzacja doktryny o nieomylności papieskiej odegrały poważną rolę w genezie Kulturkampfu. Zwycięstwo w wojnie z Francją traktowano jako zwycięstwo tych podstawowych zasad i idei, na których opierało się państwo i życie społeczeństwa w Prusach. W pryzmacie takiej postawy uważano, że dynastia Habsburgów i sama Austria, papiestwo, a także jezuici i kontrreformacja były wielkimi błędami w historii Niemiec. Odrzucono też wszelkie postulaty interwencji na rzecz utrzymania Państwa Kościelnego, co potwierdził cesarz Wilhelm I w mowie tronowej W rzeczywistości konflikt między obozami: liberalnym i liberalno-narodowym a katolickim był nieunikniony i narastał już od dłuższego czasu. Bismarck pokierował nim jednak po własnym torze pozostając w istocie niezależny od żadnej z tych partii. Nie był on zainteresowany celami teoretycznymi, światopoglądowymi, a jedynie praktycznymi celami swojej długofalowej polityki. W efekcie wiec polityka wobec Kościoła miała przynieść nagięcie ustroju kościelnego do form państwowych, co miało dać państwu całkowitą hegemonię nad Kościołem. Cios jaki przy tej okazji został wymierzony Polakom nie był celem samym w sobie, a jedynie pochodną walki z "Centrum". Podobnie walka z Kurią Rzymską była jedynie nieuniknioną konsekwencją posunięć w polityce wewnętrznej.
Sam Bismarck i minister wyznań religijnych Heinrich von Mühler uważali Sobór Watykański I i jego uchwały za wewnętrzną sprawę Kościoła katolickiego, ale stanowisko to zrewidowali, udzielając poparcie starokatolikom.Wstępem do walki o kulturę było "wypowiedzenie wojny" przez kanclerza Bismarcka. Polegało ono na ogłoszeniu radykalnego programu antykościelnego (19 czerwca 1870), opublikowanego następnie w "Nationalzeitung" i uzupełnionego artykułem przeciwko frakcji klerykalnej w "Kreuzzeitung". Kolejnym krokiem było zniesienie katolickiego wydziału przy Ministerstwie Oświaty.
Na wniosek bawarskiego ministra wyznań Johanna Lutza, jednego z współtwórców Kulturkampfu, wydano ustawę z 16 grudnia 1871 roku, ograniczająca swobodę głoszenia kazań (Kanzelparagraph). Groziła ona karą dwóch lat więzienia za nadużywanie kazalnicy dla burzenia pokoju publicznego. W czasie debaty parlamentarnej na temat tej ustawy minister Lutz oświadczył, że główny problem ustawy tkwi w tym, "kto jest panem w Niemczech, czy rząd, czy też Kuria papieska". Dalsze uderzenia były wymierzone bezpośrednio w duchowieństwo katolickie. W dniu 11 marca 1872 r. Kościołowi odebrano prawo nadzoru nad szkołami w Prusach. Prawo to przejęło państwo, co miało spowodować pożądane reperkusje w szkolnictwie polskim w Wielkopolsce i na Pomorzu. Dalsze miesiące 1872 r. zaznaczyły się wzrostem rozporządzeń i kroków antykościelnych. W kwietniu rząd zawiesił biskupa polowego Franciszka Adolfa Namszanowskiego w czynnościach kościelnych i posłał go na emeryturę, a 15 marca 1873 r. zniósł ten urząd. W dniu 4 lipca uchwalono prawo o jezuitach. Rozwiązywało ono klasztory jezuitów i zakonów im pokrewnych, a więc: redemptorystów, misjonarzy, Kongregację Ducha Świętego i sercanki (Sacré Coeur), cudzoziemscy zaś zakonnicy musieli w ogóle opuścić Niemcy. Prawo to zostało uchwalone na prośbę starokatolików i różnych organizacji protestanckich, którzy czynili jezuitów odpowiedzialnymi za "Syllabus" i dogmat o nieomylności papieskiej. Odpowiedzią na to prawo była gwałtowna i ostra reakcja katolicka. Papież Pius IX zaczął mówić publicznie o prześladowaniu Kościoła w Niemczech, a powstały w lipcu 1872 r. Związek Katolików Niemieckich w Moguncji ogłosił, że walkę z państwem liberalnym uważa za swój główny obowiązek. We wrześniu tego roku prawo o jezuitach potępiła konferencja fuldajska episkopatu niemieckiego, uznając je za łamanie prawa międzynarodowego i państwowego.
Kolejnym krokiem Bismarcka było zlecenie A. Falkowi zadania opracowania zbioru praw poddających Kościół (wychowanie kleru, mianowanie i odwoływanie proboszczów, ekskomunikowanie wiernych itp.) kontroli państwa w imię obrony cywilizacji współczesnej. Owe prawa zostały przedstawione parlamentowi jeszcze w listopadzie 1872 r. i lutym 1873 r., a uchwalone były w dniach od 11 do 14 maja 1873 roku, (Maigesetze). Ponieważ nie były one zgodne z konstytucją, zmodyfikowano więc 15. i 18. artykuł konstytucji pruskiej. W miejsce autonomii Kościół został podporządkowany państwu.
Kolejna ustawa z 12 maja 1873 r. dotyczyła kościelnej władzy dyscyplinarnej i powołania Królewskiego Trybunału dla Spraw Kościelnych. Decydowała ono o tym, że najwyższym rządem dla księży będzie świecki trybunał do spraw kościelnych w Berlinie, złożony z 11 członków mianowanych przez króla. Faktycznie znosiła więc jurysdykcję papieską nad katolikami w Prusach. Ważniejsze akty dyscyplinarne biskupi mogli podejmować tylko po powiadomieniu naczelnego prezesa prowincji. Ustawa przewidywała również usuwanie duchownych z ich dotychczasowych stanowisk na wniosek władz państwowych.
Ustawa z 13 maja 1873 r. ograniczała władzę Kościoła w stosowaniu kar dyscyplinarnych. Kary te mogły odnosić się wyłącznie do spraw religijnych, a w żadnym wypadku nie mogły się odnosić do osób postępujących zgodnie z prawem cywilnym. Ustawa dotyczyła więc postawy biskupów wobec teologów starokatolickich.
Ustawa z 14 maja 1873 r. normowała sprawy występowania z Kościoła. Mogło ono nastąpić na drodze oświadczenia, złożonego w sądzie państwowym. W latach 1874-1875 ustawy te zostały uzupełnione i państwo uzyskało prawo przejmowania wszystkich beneficjów kościelnych, które zostały obsadzone wbrew prawu państwowemu (4 maj 1874). Dnia 20 maja 1874 r. uchwalono ustawę o zarządzie wakujących biskupstw katolickich. Państwo otrzymało nadto uprawnienie deportowania i wygnania z granic Rzeszy osób niewygodnych dla rządu.
W kwietniu i czerwcu 1875 r. doszło do kolejnych ustaw antykościelnych. Dnia 22 kwietnia 1875 r. zawieszono państwowe świadczenia materialne na rzecz Kościoła katolickiego w Prusach. W dniu 22 czerwca administrację majątku kościelnego przekazano w ręce "dozorów kościelnych", a 4 lipca starokatolikom przyznano prawo do korzystania z katolickich budynków kościelnych i cmentarzy. W wypadku, gdy starokatolicy stanowili w parafii większość, majątek kościelny przechodził na ich własność. Ustawą z 31 maja 1875 r. usunięto z terenu Prus wszystkie zakony z wyjątkiem tych, które zajmowały się pielęgnowaniem chorych. W dniu 26 lutego 1876 r. wprowadzono poprawkę do kodeksu karnego, która zezwalała na więzienie duchownych. W roku 1874 wprowadzono obowiązkowe małżeństwa cywilne w Prusach, a następnie w całych Niemczech. Równocześnie odebrano moc prawną metrykom kościelnym. W roku następnym państwo objęło kontrolą majątek Kościoła katolickiego i podporządkowało naukę religii kontroli państwowej, która miała być wykładana w języku niemieckim. Po pewnym wahaniu biskupi, zachęcani przez energicznego biskupa Emmanuela Wiktora Kettelera, odmówili poddania się kontroli państwa. Na 12 biskupów żaden się nie ugiął, chociaż 9 z nich po spektakularnym procesie zostało usuniętych lub uwięzionych, a wśród nich metropolita koloński Paul Melchers oraz gnieźnieńsko-poznański Mieczysław Ledóchowski. W roku 1878 urzędowało już tylko 3 biskupów (Frombork, Pelplin, Hildesheim). Jednak na 4 tysiące księży tylko 24 poddało się rządowi, a około 1000 kapłanów zostało przemocą usuniętych z parafii. W grudniu 1873 r. zamknięto niektóre seminaria duchowne, a później wszystkie. Procesy objęły również duchowieństwo niższe, które bez zezwolenia rządowego celebrowało mszę św., czy udzielało sakramentów. Okazało się, że niemal cały niższy kler poparł biskupów w ich oporze, mimo coraz bardziej uciążliwych sankcji, jak: grzywny, aresztowania, banicje.
Bismarck, który uczynił z tej próby sił sprawę osobistą, od początku oświadczył, że nigdy nie uda się do Canossy, jednak episkopat bynajmniej nie myślał ustępować. W oporze tym podtrzymywały biskupów niemal jednomyślnie masy katolickie, czego Bismarck, nie posiadający absolutnie wyczucia sił ludowych, całkowicie nie przewidział. Wieśniacy w Nadrenii, Westfalii, Prusach Wschodnich i w Niemczech południowych, rzemieślnicy i robotnicy miast przemysłowych na zachodzie i na Śląsku, tworzący bazę socjologiczną ówczesnego katolicyzmu niemieckiego, okazali spontaniczny brak zaufania liberalnym przedstawicielom burżuazji kapitalistycznej. Poza tym zrzeszeni od około dwudziestu lat w aktywnych stowarzyszeniach zawodowych, dzięki którym zachowali bliski kontakt ze swym Kościołem, i podtrzymywani w gorliwości przez niezwykle szybko rozwijającą się prasę katolicką, mieli jasną świadomość religijnego wymiaru walki. Także partia Centrum, którą Bismarck chciał zniszczyć, notowała przy każdych wyborach uderzający wzrost oddanych na nią głosów. Podobnie polityka Falka zmierzająca do systematycznej laicyzacji instytucji państwowych, natrafiała na stale rosnącą opozycję także w środowiskach protestanckich.
Opór episkopatu i katolików wzmacniała postawa papieża Piusa IX. Decydujący głos zawarł papież w encyklice Quod numquam (5 luty 1875 r.), w której napiętnował prawodawstwo pruskie, uznał je za całkowicie nieważne i potępił publicznie uwięzienie obydwóch metropolitów, oraz zachęcał katolików do wytrwania.
Szczególnie dokładnie warto przyjrzeć się przebiegowi Kulturkampfu w Wielkopolsce. Arcybiskup Mieczysław Halka Ledóchowski, którego pierwszy okres rządów w Poznaniu i Gnieźnie nacechowany był lojalizmem wobec państwa, potrafił z całą stanowczością wystąpić przeciw tym wszystkim prawom, które godziły w interes Kościoła. Zdaje się, że właśnie przez pryzmat wierności Kościołowi i troski o interesy Kościoła należy oceniać całą jego działalność.
W roku 1873 z całą stanowczością przeciwstawił się nauczaniu religii w gimnazjach, począwszy od kwarty lub seksty, w języku niemieckim, narzuconym przez rząd pruski. Według prawa kościelnego nauka religii winna się odbywać w języku ojczystym dziecka. Gdy rząd polecił usunąć nauczycieli uczących religii po polsku, metropolita odmówił udzielenia misji kanonicznej świeckim, których rząd wyznaczył do nauczania religii po niemiecku. W sejmie minister hr. Fridrich Eulenburg na interpelację posła Ignacego Łyskowskiego w tej sprawie zarzucił Ledóchowskiemu, że ,,przed objęciem arcybiskupstwa przyrzekł rządowi, iż z narodowością polską nic wspólnego mieć nie będzie, a mimo to płynie pod chorągwią narodową". Władze zaczęły usuwać księży, którzy wzbraniali się uczyć po niemiecku. Pierwszymi, których to dotknęło, byli: ks. Edmund książę Radziwiłł i ks. Jaskólski z Ostrowa, a także ks. dr Florian Stablewski w Śremie. W ten sposób od Wielkanocy 1873 r. ustała nauka religii w szkołach.W dniu 7 lutego 1878 r. zmarł papież Pius IX, a tym samym pojawiła się okazja do rozmów z nowym papieżem. Wybrany bowiem 20 lutego tego roku papież Leon XIII - nastawiony pokojowo i kompromisowo - powiadomił cesarza Wilhelma I o swym wyborze, wyciągając tym samym pierwszy rękę do zgody. Przygotowało to drogę dla kompromisu, tym bardziej, że Bismarck spodziewał się pozyskać poparcie nowo obranego papieża w kwestii polskiej. Ugoda rodziła się w bólu, ponieważ z jednej strony Bismarck chciał ją uzyskać kosztem jak najmniejszych ustępstw, z drugiej zaś Centrum, podniecone zwycięstwem, nie chciało zgodzić się na kompromis, na który skłonny był przystać Watykan i liczni biskupi, aby położyć kres dezorganizacji życia kościelnego w Niemczech.
Doniosłym wreszcie zdarzeniem były wybory do parlamentu 1878 r., które miały przełomowe znaczenie dla nowych stosunków w pruskim parlamencie. Obóz liberalny, cieszący się dotąd bezwzględną większością w Reichstagu, przegrał wybory. Ze 180 miejsc posiadanych do 1877 r. liberałowie otrzymali tylko 138, podczas gdy stronnictwa konserwatywne zwiększyły swój stan posiadania ze 171 mandatów na 220.
Pierwsze kontakty podjęte ze Stolicą Apostolską na życzenie "żelaznego" kanclerza miały miejsce w nuncjaturze monachijskiej w Bawarii. Prowadzili je nuncjusz apostolski Camillo Mazzella, pruski poseł hr. Georg Werthern i mąż zaufania Bismarcka hr. Friedrich Holnstein. Latem 1878 r. Bismarck sam spotkał się z nuncjuszem Mazzellą, ale rozmowy te wykazały diametralnie różne postawy obydwóch stron. W lipcu 1879 r. odszedł z rządu główny filar Kulturkampfu, minister Adalbert Falk, a jego miejsce zajął umiarkowany Robert von Puttkammer. Latem tego roku pertraktacje kontynuowano w Wiedniu, a prowadzili je nuncjusz wiedeński Lodovico Jacobini i poseł pruski książę Henryk Reuss z udziałem ekspertów. Przedmiotem rozmów były głównie prawa majowe, które były nie do przyjęcia ze strony Kościoła.
Kiedy tajne negocjacje rozpoczęte za pośrednictwem nuncjuszów w Monachium i w Wiedniu nie doprowadziły do żadnego rezultatu; po niespełna dwu latach Bismarck postanowił działać jednostronnie: 14 lipca 1880 roku przeprowadził głosowanie nad pierwszą prowizoryczną ustawą normalizacyjną i odtąd bez formalnego zawieszenia broni Kulturkampf zaczął stopniowo tracić ostrze. Dwie inne ustawy, z 31 maja 1882 roku i z 11 lipca 1883 roku, były kolejnymi krokami na drodze do odprężenia, ponieważ umożliwiały rządowi niestosowanie budzących największe zastrzeżenia punktów Maigesetze, chociaż same ustawy pozostały niezmienione. Rozmowy z Watykanem zostały jednak podjęte w rezultacie nawiązania stosunków dyplomatycznych w kwietniu 1882 r. W 1883 r. obsadzono wakujące biskupstwa w Fuldzie, Osnabrück, Paderborn, Trewirze i we Wrocławiu. W roku 1884 doszło do ułaskawienia i powrotu biskupów do Limburga i Münster.
W roku 1883 doszło do zatargu między Niemcami a Hiszpanią o Wyspy Karolińskie, nominalnie zależne od Hiszpanii, a faktycznie zajęte przez Niemcy. Kanclerz niemiecki zaproponował, aby na rozjemcę wybrano papieża Leona XIII. Wydany w 1885 r. przezeń wyrok przyjęły obydwie strony, a papież wdzięczny najpotężniejszemu państwu za uznanie Stolicy Apostolskiej za czynnik międzynarodowy nadał Bismarckowi Order Chrystusa. Ten gest papieża wywołał przykre echo wśród katolików francuskich i polskich.
Dalsze negocjacje między Berlinem a Rzymem mogły jednak odbywać się już w zupełnie innym klimacie, Gdy po roku 1878 następowało przesilenie Kulturkampfu w Niemczech, nadal trwał on jeszcze w pewnej formie na ziemiach polskich. Pozytywnym jego wynikiem było zjednoczenie całego społeczeństwa polskiego, które - w podjętej walce z naporem niemczyzny - podniosło się religijnie i kulturalnie, a także narodowo i ekonomicznie. Księża stali się prawdziwymi przywódcami ludności polskiej. W roku 1885 doszło do decydującego porozumienia między Prusami a Stolicą Apostolską w sprawie obsadzenia stolic arcybiskupich w Gnieźnie i Poznaniu. Po odrzuceniu przez władze pruskie kandydatury ks. Edmunda Radziwiłła, biskupa Jana Ch. Janiszewskiego, ks. Edwarda Likowskiego i innych kandydatów polskich, rząd zgodził się na kandydaturę ks. Juliusza Dindera, proboszcza i dziekana w Królewcu. Wówczas to kard. Ledóchowski zrezygnował z obydwu stolic arcybiskupich, a papież Leon XIII w dniu 27 lutego 1886 r. mianował ks. Dindera metropolitą gnieźnieńsko-poznańskim. Fakt instalacji Niemca na polską stolicę prymasowską boleśnie wstrząsną Polakami.
Trzeba podkreślić jednak, że ks. J. Dinder zwlekał z przyjęciem tej godności i tłumaczył się słabym zdrowiem i mierną znajomością języka polskiego. Ten pierwszy po ośmiu wiekach Niemiec na biskupstwie gnieźnieńskim, urodzony na Warmii, po polsku rzeczywiście mówił słabo, ale jeszcze jako proboszcz odznaczał się wielką gorliwością duszpasterską i wiernością dla Kościoła w okresie Kulturkampfu. Bp Dinder po objęciu rządów na czołowe stanowiska powołał Polaków, na sufragani w Poznaniu zasiadł ks. E. Likowski, w Gnieźnie zaś znany historyk ks. Jan Korytkowski. W roku 1888 otwarł ponownie seminarium duchowne w Poznaniu z nowym ratio studiorum, ale nominacje profesorów musiał uzgodnić z władzami pruskimi. Rząd pruski miał mu za złe, że nie stał się powolnym narzędziem germanizacji. Dystansując się od tej akcji, mówił: "jestem pasterzem, a nie najemnikiem". Wśród najbliższych jego współpracowników byli ludzie zaufania kard. Ledóchowskiego. Zgodził się jednak na nauczanie religii w gimnazjach po niemiecku (1888 r.).
W ślad za Prusami poszły i inne kraje niemieckie. Odtąd życie religijne katolików niemieckich rozwijało się bez większych przeszkód, zwłaszcza na polu organizacyjnym

mozambikpl

4.Prześladowanie Kościoła i dechrystianizacja Francji
Pustoszały klasztory, które później posłużą klubom politycznym za siedziby. Rosła natomiast liczba członków lóż wolnomularskich, które to prowadziły od dawna antyklerykalną działalność. Gdy Francję nawiedzała nędza, z nienawiścią patrzono na zwyczajowy kościelny przepych i próżność katolickich dostojników. Rewolucja miała znieść niemal zupełnie resztki katolickiego Kościoła z francuskiej ziemi. Pierwszym aktem tego procesu były wydarzenia "Wielkiej Trwogi". Z rąk chłopskich zginęło wtedy około tysiąca księży. Zostały spalone setki klasztorów, plebanii, kościołów i należących do katolickich dostojników pałaców i gospodarstw. Uwieńczeniem prawnym tych ruchów był dekret Konstytuanty z 5 sierpnia 1789 roku. Znosił on m.in. dziesięcinę, kapłańskie przywileje i chłopskie powinności względem Kościoła. Duchowieństwo – podobnie jak szlachta – zostało opodatkowane. Gdy Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela ustanowiła wolność wyznania, masowo porzucano wiarę katolicką. 2 grudnia 1789 roku Konstytuanta wydała dekret sekularyzacyjny. Na jego mocy państwo przejęło wszystkie posiadłości kościelne. W ramach rekompensaty, księża otrzymywali odtąd pensje wypłacane przez rząd. Dekret ten był potężnym ciosem dla Kościoła, który wraz z ziemią stracił swoją daleko posuniętą władzę. Na tym jednak nie poprzestano i 13 lutego 1790 roku Zgromadzenie Narodowe Konstytucyjne zlikwidowało wszystkie zakony i unieważniło śluby zakonne.
27 listopada tego samego roku deputowani uchwalili tzw. ustawę cywilną o duchowieństwie. Zobowiązywała ona wszystkich księży do złożenia przysięgi na przestrzeganie obowiązujących we Francji praw. Tym, którzy odmówiliby takiej deklaracji, miano unieważniać śluby kapłańskie. Wielu księży, nie chcąc pogodzić się z utratą swojej dawnej pozycji, odmawiało złożenia przysięgi. Liczyli oni na interwencję z zagranicy. Jednak Kościół katolicki nie cieszył się sympatią wśród oświeceniowych europejskich dworów. Interweniował jedynie papież, potępiając 10 marca 1791 roku ustawę cywilną o duchowieństwie. Zabronił on także biskupom odbierania ślubów kapłańskich nie zaprzysiężonym księżom. Konstytuanta odpowiedziała zajęciem enklawy Państwa Kościelnego w Awinionie. Ponieważ biskupi zwykle dochowywali papieskiego zakazu, deputowani Legislatywy wydali 9 listopada prawo, które nakazywało identyfikację i deportację wszystkich nie zaprzysiężonych księży. 26 sierpnia 1792 roku Legislatywa wydała dekret, który wszystkich niepokornych księży miał wysłać do więzień. Część dumna szła za kraty, część jednak łamała się i składała przysięgę. A składali ją na Konstytucję, która ostatecznie dokonywała rozdziału Kościoła od państwa. Około 300 uwięzionych księży zostało zabitych w Paryżu przez sankiulotów w czasie "mordów wrześniowych". Kościół katolicki został zmarginalizowany, ale wkrótce pojawili się ludzie, którzy dążyli do jego całkowitego rozbicia.
W październiku 1793 roku rozpoczęto w całej Francji akcje niszczenia kościołów. Niszczono w nich wszelkie oznaki kultu – obrazy, pomniki, rzeźby, relikwie. Ginęli także księża, często zmuszani przez hebertystów do wyrzeczenia się wiary. Większość kościołów następnie zamknięto, cześć zamieniono na Świątynie Rozumu. Tak stało się na przykład z paryskimi Notre-Dame i Temple. Odbywały się tam huczne uroczystości "na cześć Rozumu", podczas których na ogołoconych ołtarzach występowały półnagie kobiety – miały być alegorią rewolucyjnych cnót. W listopadzie sankiuloci zniszczyli królewskie groby w Bazylice Saint Denis. Do Sekwany wrzucone zostały m.in. szczątki Ludwika XIV. Wyjątkowo brutalne było postępowanie hebertystów w Wandei. Tam większość mieszkańców była katolikami i to również w obronie Kościoła wybuchło szuańskie powstanie. Chaumette i Fouché (dawniej katecheta) zaczęli nawet zabijanie i prześladowanie nie tylko księży i ich sympatyków, ale także każdego, kto nie chciał zadeklarować się jako ateista. Do tej pory jakobini i dantoniści obawiali się przeciwstawienia się hebertystom, z racji poparcia jakim cieszyli się wśród sankiulotów. Ale tego było już za wiele. Antykościelna i dechrystianizacyjna działalność była głównym powodem rozbicia ugrupowania hebertystów. Za swoje postępowanie zapłacili głową.
Zakończyło się wtedy krwawe prześladowanie księży, a Robespierre zwrócił kapłanom większość kościołów. Wkrótce wprowadził kult Najwyższej Istoty, który nie przywidywał istnienia świątyń. 7 maja 1794 roku mówił w Konwencie:

mozambikpl

5.Dyrektoriat a sprawy religijne
1795
7 stycznia - uchwalenie uchwały o represjonowaniu księży, którzy powracają z wygnania bądź emigracji.
rok 1796 i pierwsza połowa 1797 - stopniowe odwoływanie dekretów wrogich Kościołowi i przywracanie praktyk religijnych.
1797
4 września - wojskowy zamach stanu, ponowne przywrócenie antyreligijnego prawa. Pod groźbą usunięcia z parafii żąda się od księży złożenia przysięgi na wieczną nienawiść do monarchii. Większość duchownych odmawia, uznając ją za bluźnierstwo sprzeczne z podstawowymi zasadami religii chrześcijańskiej, która zakazuje nienawiści. Księży, którzy się ugięli (niejednokrotnie ze względu na parafian, by nie pozostali bez opieki duszpasterskiej), nazywano "nienawistnikami".
1798
początek roku - wydanie nakazu aresztowania ponad 9 tys. księży. Dzięki ofiarności wiernych ukrywających duszpasterzy oraz wskutek oporu lokalnych władz udaje się aresztować tylko ok. 10 proc. Ponad 200 duchownych deportuje się do Gujany (w drodze do niej i na miejscu umiera połowa zesłanych), a ponad 40 "opornych" księży - rozstrzeliwuje.
1lutego - wojska francuskie pod dowództwem gen. Berthiera zdobywają papieski Rzym, zajmują Watykan i ograbiają Papieża Piusa VI. Więzionego jakiś czas we Włoszech Ojca Świętego wywieziono następnie do Francji, gdzie umarł w sierpniu 1799 roku.
3 kwietnia - Dyrektoriat wydaje rozporządzenie nakazujące ścisłe przestrzeganie kalendarza republikańskiego, "aby zatrzeć w pamięci ludności ostatnie ślady ustroju kościelneg

mozambikpl

10.Odrodzenie Kościoła Katolickiego w Anglii- ruch Oksfordzki
Ruch w Kościele anglikańskim w latach 1833-1845, którego ośrodkiem był Uniwersytet Oksfordzki. Na jego czele stali: John Keble (1792-1866), John Henry Newman (później kardynał) (1801-1890) i Edward Bouverie Pusey (1800-1882). Był to pierwszy okres anglokatolicyzmu. Inspirowany raczej tradycją High Church (ang. „Wysoki Kościół”) a nie Kościoła Niskiego czy ewangelicką, ruch ten miał na celu reformę anglikanizmu, kładł nacisk na apostolski i sakramentalny charakter Kościoła i na jego znamię kapłańskie, opierał się wpływom liberalizmu, popierał katolicką tradycję w sprawach kultu, pracował na rzecz ubogich i zachęcał do tworzenia męskich i żeńskich wspólnot zakonnych. Żeby promować swoją sprawę, Ruch Oksfordzki wydawał Tracts for the Times (ang. „rozprawy okolicznościowe”) w latach 1833-1841, spośród których rozprawa Newmana Tract 90 (1841) spowodowała dużą dyskusję ze względu na jej prokatolicką orientację. Od roku 1836 Keble, Newman i Pusey zaczęli wydawać Library of the Fathers (ang. „Biblioteka Ojców”), która ukazała, że ich natchnieniem był powrót do Ojców Kościoła. Początek ruchu wyznacza mowa Keble'a pt. „Narodowe odstępstwo” (1833), a za jego koniec zazwyczaj uważa się wstąpienie Newmana do Kościoła katolickiego (1845)

mozambikpl

11.Pius IX
16 czerwca 1846, na trwającym od 14 czerwca konklawe, został wybrany na papieża. Imię Pius przyjął przez pamięć i szacunek dla Piusa VII.Wydał zgodę na zbudowanie kolei żelaznej na terenie Państwa Kościelnego oraz na gazowe oświetlenie ulic. Nastąpiło znaczne złagodzenie cenzury. Z czasem opinia o papieżu liberale uległa zmianie; od Wiosny Ludów, rewolucji w 1848 roku papież zaczął przechodzić na stanowisko coraz bardziej konserwatywne. Jego pontyfikat był najdłuższy po św. Piotrze.Konserwatywne poglądy Piusa IX wyraziły się m.in. w dogmacie o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny (ogłoszonym w 1854) W czasie I Soboru Watykańskiego ogłosił dogmat o nieomylności papieża w sprawach religijnych i moralnych, potępił też Kulturkampf w Niemczech. Był zwolennikiem scentralizowanego Kościoła i przeciwnikiem ruchów narodowych w Państwie Kościelnym. Pius IX zaprotestował jednak przeciwko rosyjskiemu okrucieństwu w dławieniu powstania styczniowego w 1863. Wezwał cały Kościół Katolicki na świecie do modlitw za Polskę. Konserwatywne poglądy ujawniły się po raz kolejny w roku 1869, kiedy podczas soboru watykańskiego I potępił aborcję; od tamtego momentu uznawana ona jest za grzech śmiertelny i karana ekskomuniką. Największym wydarzeniem politycznym tego okresu było powstanie królestwa Włoch, które obejmowało także tereny Państwa Kościelnego, a od 1870 r. – również Rzym. Pius IX zaprotestował przeciwko okupacji miasta przez wojska piemonckie, ogłaszając się "więźniem Watykanu".Zmarł w Watykanie po chorobie 7 lutego 1878 r. 3 września 2000 ogłoszony przez Jana Pawła II błogosławionym. Proces kanonizacyjny w toku.

mozambikpl

17.Kościół w monarchi austriackiej XIX wieku
Józefinizm - proces tworzenia w monarchii habsburskiej Kościoła państwowego, zapoczątkowany przez Marię Teresę, zakończony przez Józefa II. Podstawy teoretyczne pod józefinizm przygotowywał od późnych lat pięćdziesiątych wybitny austriacki prawnik Paul Joseph Riegger (1705-1775).Celem reformy, ingerującej w organizację Kościoła katolickiego, było włączenie Kościoła w państwową opiekę społeczną. Zamknięto wiele klasztorów, które nie prowadziły działalności socjalnej, państwo przejęło opiekę nad ubogimi, szkolnictwo i funkcję udzielania ślubów.W efekcie duchowni stali się urządnikami państwowymi i propagandystami państwa, a także nauczycielami patriotyzmu.Król Prus Fryderyk Wielki kpił, że Józef II Habsburg "dekretował nawet ilość świeczek na ołtarzu". Po śmierci Józefa w 1790 roku większość reform cesarza odwołano, zostawiajac jednak jego reformy kościelne.Polski historiozof Feliks Koneczny interpretował józefinizm jako kolejną formę, jaką przybrał bizantynizm niemiecki, głoszący prymat władzy świeckiej nad duchowną także w sprawach sumienia.

szatanica2

TEZA 14 LEON XIII

Leon XIII, a właściwie Gioacchino Vincenzo Raphaelo Aloisio Pecci (ur. 2 marca 1810 w Carpineto - zm. 20 lipca 1903 w Watykanie) - papież, z pochodzenia Włoch.

Urodził się w zubożałej rodzinie szlacheckiej Luigiego i Anny Prosperi-Buzi. Kształcił się w kolegium jezuickim w Viterbo i Kolegium Rzymskim oraz w rzymskim Dei Nobili Ecclesiasciti, gdzie uzyskał doktorat. 31 grudnia 1837 otrzymał święcenia kapłańskie. Był biskupem Perugii (Umbria) w latach 1846-78,wcześniej nuncjuszem w Belgii w latach 1843-46. Urząd papieski sprawował w latach 1878 - 1903. W 1900 roku rozpoczał modernizację Biblioteki Watykańskiej i proces udostępnienia jej zasobów. Zmarł w wieku 93 lat. Pochowany jest na Lateranie.

Leona XIII uznaje się za pierwszego nowoczesnego papieża, dążącego do dialogu ze współczesnym światem, ale nie rezygnującego jednocześnie z ewangelizacji życia społecznego.

Autor encykliki Rerum novarum, w której przedstawione zostały zasady katolickiej nauki społecznej. Encyklika ta wydana w 1891 roku stała się jedną z najważniejszych we współczesnych wypowiedziach Kościoła, kształtując katolicką myśl społeczną, aż do naszych czasów. Papież początkowo przychylny postępowi cywilizacyjnemu, pod koniec pontyfikatu nieco stonował swe poglądy. Ustanowił również odznaczenie "Pro Ecclesia et Pontifice".

Napisał także encyklikę Aeterni Patris, która traktowała o filozofii i przyczyniła się do reaktywacji i ponownej nobilitacji znajdującego się wtedy w regresie tomizmu. Datę jej napisania uznaje się za początek neotomizmu.

Ustanowił stosunki dyplomatyczne z Rosją, Anglią, Stanami Zjednoczonymi i Norwegią. Mimo ograniczeń spowodowanych konfliktem z rządem Włoch o skonfiskowane dobra tzw. kwestia rzymska, można uznać, że Leon XIII podniósł prestiż papiestwa. Biskupom polskim przypominał o posłuszeństwie wobec zaborców. "Wam, którzy zamieszkujecie prowincję Poznańską i Gnieźnieńską, zalecamy ufność w wielkoduszną sprawiedliwość Cesarza, o jego bowiem względem was przychylności i życzliwym usposobieniu osobiście od niego samego powzięliśmy wiadomość." Caritatis, 19 marca 1894.

Encykliki:
Inscrutabili Dei consilio, 1878 - O postaciach zła w społeczeństwie oraz misji Kościoła i papiestwa.
Quod apostolici muneris, 1878 - O błędach socjalistów, komunistów i nihilistów.
Aeterni Patris, 1879 - O znaczeniu filozofii.
Arcanum divinae sapientiae, 1880 - O małżeństwie chrześcijańskim.
Diuturnum illud, 1881 - O pochodzeniu władzy cywilnej.
Etsi nos, 1882 - O położeniu Kościoła we Włoszech.
Humanum genus, 1884 - O masonerii.
Immortale Dei, 1885 - O ustroju państwa chrześcijańskiego.
Libertas prestantissimum, 1888 - O wolności człowieka.
Sapientiae christianae, 1890 - O obowiązkach katolików wobec Kościoła.
Rerum novarum, 1891 - O kwestii robotniczej.
Pastoralis officii, 1891 - O pojedynkach w państwach niemieckich.
Au milieu des sollicitudes, 1892 - O Kościele i państwie we Francji.
Caritatis, 1894 - O położeniu Kościoła w Polsce.
Graves de communi, 1901 - O działalności społecznej katolików.
Mirae caritatis, 1902 - O Sakramencie Eucharystii

Zielona

7.Napoleon i Pius VII
W Wenecji w klasztorze na wyspie św. Jerzego przy udziale 25 kardynałów wybrano nowego papieża- kardynała Grzegorza Barnabę Kiaramonti, czyli Piusa VII. Zyskał uznanie dworów europejskich i chał wrócić do Rzymu. Napoleon Bonaparte chciał oprzeć swą nową władzę na na papiestwie. Pozwolił na powrót papieża do Rzymu w 03.07.1800r. Zawarto I Konkordat między Francją a papiestwem w lipcu 1801roku. Ogłoszono w nim wolność wyznania dla kościoła katolickiego we Francji; pozostawienie majątków kościelnych przy nowych właścicielach; pozwolenie na zdobywanie nowych majątków; pensje dla kleru; 60 diecezji; biskupów mianuje konsul a zatwierdza papież; kapituły mogą istnieć ale są utrzymywane przez biskupów. Konkordat nikogo nie zadowolił. Po ogłoszeniu konkordatu Napoleon dołączył do niego Atrybuty Organiczne, które przypominały dawny gallikanizmem m.in.:odwołania od władz kościelnych do państwa, państwowy katechizm, obowiązek służby wojskowej kleryków, nadzór nad seminariami. Pius VII zaprotestował ale bezskutecznie. W 1802 ogłoszono Napoleona dożywotnim konsulem a w 1804 Francję ogłoszono cesarstwem. Chciał by papież przyjechał do Paryża by go ukoronować. W przeddzień koronacji wziął katolicki ślub. Pius by nie wszcząć represji wobec kościoła zgodził się na żądania Napoleona. 02.12.1804 odbyła się uroczysta konoracja na cesarza (własnoręczna). Napoleon zażyczył sobie by papież rezydował w Paryżu, ale gdyby nie wrócił do Rzymu wybrano by nowego papieża wiec pozwolono mu na powrót. Napoleon zarządał unieważnienia małżeństwa swojego brata, ale ten odmówił. Od 1809-1814 przebywał w więźieniu pod Paryżem. Powrócił do Rzymu w święto Matki Bożej Wspomożenie Wiernych, święto ustanowiono na tą cześć. Wtedy też powstały nabożeństwa majowe. NIEPEŁNA!!!