www.pattarnow.fora.pl

mozambikpl

V.JEZUS CHRYSTUS POŚREDNIK MIĘDZY BOGIEM A LUDŹMI
1 zjednoczenie osobowe.
Tłem długotrwałych i skomplikowanych sporów chrystologicznych był problem jedności w Chrystusie a równocześnie różnicy między bóstwem a człowieczeństwem
Boecjusz ze swoją sławną definicją - Osobowość rozumiana tu jest jako indywidualność
Ryszard od św. Wiktora zdefiniował osobę jako - egzystencję, czyli istnienie od czegoś innego ku czemuś innemu.
Św. Tomasz z Akwinu nawiązywał w swojej teologii do Boecjusza,
Duns Szkot rozwinął, pogłębił relacjonalną definicję Ryszard od św. Wiktora.
Czasy nowożytne w centrum zainteresowania stanęło pojęcie samoświadomości a w konsekwencji pytanie o ludzką świadomość Jezusa Encyklika Sempiternus Rex, nie pozwala przyjmować w Chrystusie dwóch jaźni. Podstawowym problemem w tej dyskusji jest pytanie, czy świadomość należy do natury czy do osoby Według zwolenników chrystologii rozdzielczej, będącej kontynuację szkoły antiocheńskiej i poglądów skotystów, świadomość należy do natury, a nie do osoby. Dlatego też można mówić o ludzkiej świadomości Jezusa, związanej z Bogiem w nadnaturalnym oglądzie Boga (P. Galtier)
Według Karola Rahnera człowiek z natury skierowany jest na Bożą transcendencję.
Walter Kasper w swojej książce Jezus Chrystus Człowiek z jednej strony doświadcza siebie jako niepowtarzalna istota, sama za siebie odpowiedzialna i nie będąca niczyją własnością. Z drugiej strony ma jednak świadomość, że znajduje się w określonym środowisku i otoczeniu, Osoba istnieje więc w potrójnej relacji: do siebie, do ludzi i do świata. Istotą osoby jest miłość.
Nad wszystkimi relacjami osoby ludzkiej dominuje wg Kaspra relacja człowiek-Bóg. Osoba ludzka daje się zdefiniować tylko wtedy, gdy jej punktem wyjścia i punktem docelowym jest Bóg.
2. Konsekwencje unii hipostatycznej.
a) Świętość Świętość wolność Jezusa
Na skutek perychorezy, czyli wzajemnego przenikania się (współprzebywania) natury boskiej i ludzkiej w Chrystusie przysługuje Chrystusowi świętość substancjalna (łaska zjednoczenia) (gratia unionis) dlatego Chrystusowi przysługuje w liturgii kult należny Bogu (cultus latriae).
Skutkiem unii hipostatycznej jest świętość moralna Chrystusa czyli bezgrzeszność. natura ludzka, jej działania powiązane są z Jego Osobą, a więc natura ludzka, mimo swej wolności grzeszyć nie może.
Jezus Chrystus jest integralnym człowiekiem, posiada wolną wolę
b) bezpośrednie widzenie Boga
Z drugiej strony zaś Chrystus w swojej naturze ludzkiej i w swoim ziemskim życiu miał bezpośrednie widzenie Boga. To twierdzenie teologii znajduje uzasadnienie w Ewangelii
c) Communicatio idiomatum
współuczestnictwo przymiotów boskich i ludzkich. Mówi ona, że Syn Boży posiada przymioty Chrystusa jako Człowieka, a Chrystus-Człowiek posiada przymioty Syna Bożego Atrybuty obu natur mogą być wypowiadane o Osobie Chrystusa (np. umarł, narodziła się) bóstwo wskrzeszało ale nie cierpiało, człowieczeństwo się narodziło ale nie czyniło cudów.

3. Chrystus - Pośrednik między Bogiem a człowiekiem i Jego zbawcze misteria.
Nowy Testament nazywa Chrystusa jedynym Pośrednikiem pomiędzy Bogiem a człowiekiem
a) wcielenie Syna Bożego i Jego życie na ziemi.
Przyjęcie przez Syna Bożego ludzkiej natury podnosi godność człowieka i wpływa zbawczo na wszystkich, którzy posiadają taką samą naturę. Jej uświęcenie jest potencjalną odnową wszystkich ludzi i otworzeniem drogi ku wyzwoleniu się z grzechu i odzyskaniu przyjaźni z Bogiem.
Św. Grzegorz z Nazjanzu formułuje twierdzenie, które następnie powtarzane było przez wielu teologów: "Co bowiem nie jest przyjęte, nie może być uleczone, co zaś jest zjednoczone z Bogiem, to również jest zbawione".
Całe życie Jezusa jest wydarzeniem zbawczym, sam Jego przykład wyzwala ludzi z egoizmu i ukazuje im nowe perspektywy, także przepowiadanie nadejścia Królestwa Bożego, które było pierwszym etapem w procesie zakładania Kościoła.
b) ostatnia wieczerza.
Istotnym elementem są słowa o Nowym Przymierzu. Stare Przymierze zawarte było za pośrednictwem Mojżesza, w Nowym występuje Chrystus, W Starym Przymierzu występuje społeczność dwunastu pokoleń - w nowym dwunastu apostołów tworzących w zaczątku społeczność nowego Ludu Bożego Nowe przymierze jednoczy człowieka z Bogiem o wiele mocniej Społeczność, jaka powstała na Synaju, miała charakter partykularny, nowa społeczność Kościoła jest powszechna
Ma być przede wszystkim pamiątką ofiarnej śmierci Chrystusa na krzyżu, Celem sprawowania pamiątki Wieczerzy Pańskiej jest uczestnictwo w dobrach, jakie Jezus przyniósł człowiekowi poprzez dzieło odkupienia.
c) ofiara krzyża
Na krzyżu dokonało się największe w dziejach odwrócenie wartości: poniżenie stało się wywyższeniem, śmierć - życiem, klęska - zwycięstwem, egoizm został przezwyciężony przez miłość Chrystus wziął na siebie grzechy świata i przeciwstawił im bosko-ludzką miłość i przebaczenie. Pozorna bierność cierpienia i krzyża jest w istocie siłą odkupieńczą, wyzwalającą człowieka z niewoli zła i otwierającą mu perspektywy wiecznego szczęścia. ofiara krzyża i zmartwychwstanie są centralnymi wydarzeniami zbawczymi Przyczną zagubienia się człowieka jest grzech, odejście od Boga, a jego konsekwencją wieloraka niewola człowieka. wyzwolenie dokonuje się przez krew Chrystusa, przez Jego śmierć, która przynosi nam życie. Chrystusj sam stał się zarówno kapłanem jak i barankiem ofiarnym
Sobór Trydencki wyznaje, że Chrystus umarł za wszystkich, chociaż nie wszyscy korzystają z dobrodziejstw Jego śmierci.
W czasie sporów z jansenizmem Kościół wziął w obronę wolność woli człowieka i powszechność odkupienia, odrzucając tezę Janseniusza zawartą w dziele pt. "Augustinus" i głoszącą, że "w stanie natury upadłej nikt nie opiera się łasce wewnętrznej" jak również twierdzenie, że Chrystus umarł tylko za predestynowanych do zbawienia. Kościół występował również przeciw błędom kwietyzmu, który negował możliwość i sens ludzkiego współdziałania z łaską.
Sobór Watykański II nie wydał specjalnego dokumentu o Chrystusie Odkupicielu.
Chrystusowi Odkupicielowi poświęcił swoją pierwszą encyklikę papież Jan Paweł II i zatytułował ją "Redemptor hominis".
d) Martwych wstanie i zesłanie Ducha Świętego.
Zmartwychwstanie jest dowodem boskiego posłannictwa Jezusa i jakby pieczęcią autentyczności Jego nauki. Kościół daje wyraz swojej wierze w zbawczą moc zmartwychwstania w swej liturgii w każdą niedzielę będącą pamiątką zmartwychwstania Chrystusa i naszego odrodzenia przez Chrzest. Dzieło zbawienia rozpatrywane przyczynowo jest dziełem wszystkich trzech Osób Bożych, ale dokonało się ono przez wcielonego Syna Bożego, ofiarowanego w ludzkiej naturze na krzyżu i w niej zmartwychwstałego. Zbawienie człowieka jest dziełem miłości Bożej, a ponieważ jest ona szczególnie powiązana z Duchem Świętym 4. Skutki i przymioty odkupienia.
Tradycyjna teologia katolicka mówi o trzech bezpośrednich skutkach dzieła odkupienia: są nimi wyzwolenie z grzechu, zadośćuczynienie i zasługa. W skutkach tych zawiera się pojednanie z Bogiem. Dzięki ofierze Chrystusa powstaje Kościół - Jego Mistyczne Ciało
a) Odkupienie jako wyzwolenie z grzechu i jego skutków.
Niewola grzechu polega na tym, że człowiek nie ma dość siły, aby pełnić dobro i nie może zharmonizować swych dążeń z uznawanymi przez siebie wartościami. Człowiek w niewoli zła i grzechu jest bezradny i sam nie może uregulować swych relacji z Bogiem bez Jego pomocy, czyli bez łaski. Człowiek wyzwolony może dzięki pomocy Chrystusa osiągnąć swój wiekuisty cel i postępować zgodnie z normą moralności. Może wyzwolić się ze swoich ograniczeń i lęków i poznać swoją ludzką godność i wartość dziecka Bożego.
b) odkupienie jako zadośćuczynienie za grzechy.
Naukę o odkupieniu rozważa Anzelm w dziele pt. "Cur Deus homo", dlaczego Bóg stał się człowiekiem i przez swoją śmierć przywrócił życie świata, skoro mógł to uczynić albo za pośrednictwem kogoś innego albo zwyczajnym postanowieniem swojej woli.
Człowiek oddaje cześć Bogu, jeżeli dobrowolnie poddaje się Jego rozporządzeniom. Grzech jest odmównieniem Bogu posłuszeństwa i czci. stan grzechu - jako nieporządek - musi być wg Anzelma przywrócony do właściwego porządku (recte ordinare) albo przez karę albo przez zadośćuczynienie (aut poena aut satisfactione). Człowiek nie jest zdolny do zadośćuczynienia, ponieważ nie może dać Bogu nic ponad to, co jest Mu winien ze sprawiedliwości.
Z powodu buntu przeciwko Bogu cała ludzka natura jest zepsuta i przesiąknięta grzechem. Dlatego nie wystarczy nawrócenie człowieka, gdyż ludzka natura musi być uzdrowiona może to być dokonane jedynie przez kogoś, kto jest równocześnie Bogiem i człowiekiem. dzieło zadośćuczynienia polegać musi na złożeniu ofiary z życia. Ta ofiara życia wartość nieskończoną, gdyż składa ją Człowiek będący równocześnie Bogiem
Św. Tomasz z Akwenu Wielki Doktor Kościoła podkreśla wolność dzieła odkupienia, Droga śmierci krzyżowej nie była koniecznością Chrystus przez swoją śmierć z motywów miłości i posłuszeństwa ofiarował więcej niż było potrzeba dla zadośćuczynienia za grzechy ludzi, dlatego było to nie tylko zadośćuczynienie wystarczające ale również przeobfite - z trzech powodów: z powodu wielkości miłości, jaka Syna Bożego doprowdziła do śmierci ofiarnej na krzyżu, z powodu niezwykłej wartości Jego ziemskiego życia oraz z powodu wielkości Jego cierpienia. Materią zadośćuczynienia jest dobrowolne przyjęcie przez Chrystusa kary za grzechy, zaś formą wolny i płynący z miłości dar życia.
Jak dzisiaj rozumieć naukę o zadośćuczynieniu?
Zadośćuczynienie oznacza w języku potocznym zwrot zabranego dobra materialnego lub duchowego albo też ofiarowanie dobra innego, mającego tę samą lub większą wartość od dobra zniszczonego. Miłość okazana przez Chrystusa na krzyżu stała się dla ludzi siłą wyzwalającą z niewoli grzechu i szatana, ale jest też ona przede wszystkim energią duchową tworzącą dobro Chrystus w imieniu ludzkości przywrócił dobro zniszczone przez ludzi i dlatego mówimy, że zadośćuczynił za nasze grzechy.
c) zasługa Chrystusa na Krzyżu
Zasługę (łac. meritum) określa się zwyczajnie jako prawo do nagrody. W odróżnieniu od zadośćuczynienia, którego celem jest wyrównanie szkody, zasługa jest czymś, co jest prawem zasługującego, o czym on może decydować.
Chrystus nie mógł zadośćuczynić za siebie samego, gdyż nie popełnił żadnego grzechu, co więcej nie mógł go popełnić. Przez swoje zbawcze cierpienie wysłużył nam ludziom odpuszczenie grzechów i uczestnictwo w chwale wiecznej.
d) przymioty odkupienia
Pierwszym przymiotem odkupienia jest jego uniwersalizm. Chrystus Bóg-Człowiek jest pośrednikiem zbawienia wszystkich ludzi i dlatego dobro przezeń wytworzone nie może nikogo ominąć
Drugim przymiotem odkupienia jest jego personalizm. Odkupieńcza miłość Boga kieruje się do człowieka jako osoby i domaga się od niego wpółpracy. Pragnie zachować godność i wolność człowieka, pobudza jego aktywność.

przed użyciem zapoznaj się z treścią oryginalną gdyz korzystanie ze streszczeń osób postronnych może poważnie zagrazać Twojej ocenie na egzaminie:P

przed użyciem zapoznaj sie z treścią ulotki dolączonej do opakowania bądz skonsultyj sie z lekarzem lub farmaceutą gdyż kazdy lek niewlasciwie stosowany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu:P